Australie
06 februari 2008
So you think you can dance? Na het bekijken van dit geweldige dans programma nu erg populair in Australië (een soort Idols maar dan met dans ipv zang) begint de werkelijkheid langzaam in te zinken. De koffers zijn ingepakt en dit is onze laatste avond in Australië. Het is tijd om afscheid te nemen en wat ging de tijd snel en wat was het SUPER! Maaaar voordat de tranen verschijnen eerst nog even een terugblik op onze laatste, heerlijke weken.
Waar was ik gebleven? Tsja het werken aan de wet-line. Het was zwaar en nat natuurlijk maar zelfs daarvan hebben we genoten (achteraf). Groene besjes gooien en de berriedans doen. En in de avond was het tijd voor de harvest (pluk) machine. Gezellig met zijn alle op de harvester, nou ja gezellig haha. Ik ben een paar keer, voor de lol, mee gegaan op dat mega grote ding maar de mannen deden al het werk! Ik was er vooral voor de morele steun en het nemen van de foto’s.
En net toen we dachten nog een paar dagen hard te werken begaf een van de banden het van de harvester. De nieuwe band zou pas een paar dagen later opgehaald kunnen worden dus de laatste dagen hebben we in alle rust alle kleren kunnen wassen, de bus schoon kunnen maken, kunnen shoppen met Jason en Nick en we hebben nog meer kunnen genieten van de gastvrijheid van ons gast gezin! Bedankt Kristy, Douglas, Kieren en Danni!! Ook namens onze ouders.
Nadat we afscheid genomen hadden van al onze nieuwe vrienden reden we 30 Januari met een brok in onze keel, weg uit Rosewood. Wat een geweldige ervaring en wat een geweldige mensen! We houden zeker contact en hopen jullie allemaal weer eens te zien. Misschien zelfs wel op Curaçao (het liefst niet allemaal tegelijk, dat wel J)
En toen was het zover. Er was geen ontkomen aan. Sydney. Niets mis met Sydney maar het is zo druk. Erg druk!! We besloten geen tijd te verliezen en direct naar de car market te gaan. Hier hebben wij ons busje 6 maanden geleden gekocht en we wilde proberen hem hier ook weer te verkopen. En we hadden geluk. Na 7 uur lang glimlachen (ahum) en wachten op klanten was het zover! Dezelfde parkeerplek waar wij onze bus toen der tijd gekocht hadden kwam vrij. En wij waren ervan overtuigd dat dat the Lucky spot was. En dat was het ook. Binnen 1 uur was de bus verkocht!! Het was tegen sluitingstijd toen er drie Fransmannen binnen kwamen. Ze keken en reden rond en tataaa klaar, verkocht. Heerlijk!! Veel plezier jongens, geniet ervan!
Zo, nu dat afgehandeld is… Wat nu? We hebben nog 8 dagen te gaan voor ons vertrek. Dus nadat we nog wat dingen geregeld hebben (belasting, bankrekening enz) hebben we gedaan wat een ieder van jullie zou doen (nou ja in ieder geval de meiden onder ons). Shoppen! Neeee geen zorgen we hebben niet blindelings allemaal dingen gekocht die we niet nodig hadden maar we zijn wel even gaan winkelen. Na 8 maanden reizen begonnen er gaten in onze sokken en ondergoed te verschijnen en er was geen rek meer in te bekennen haha. Dus tijd voor wat nieuwe kleding. Het was heerlijk en het past allemaal nog steeds in onze rugzakjes dussss geen probleem!
Ik kan het niet geloven morgen is het dan echt zover. We vertrekken naar Nederland. Het is raar want we hebben het erg naar onze zin gehad hier dus is het moeilijk weer weg te gaan. Maar aan de andere kant is het heerlijk om weer naar huis te gaan en al onze vrienden en familie te zien. En ook in Curaçao voelen we ons thuis en hebben we zin in onze nieuwe avonturen en belevenissen! Dus blijf de website volgen we houden jullie op de hoogte.
Liefs Roos en Chris
10 januari 2008
Na de drukte in Melbourne zijn we zoals gezegd richting Sydney gereden. In ieder geval, dat was de bedoeling. Na een dagje gereden te hebben besloten we om wat informatie centra te bellen van wat dorpjes onderweg daarheen om te kijken of er wat te werken was ergens. En ja hoor, binnen 10 minuten hadden we een job! Blueberries plukken vlakbij Tumbarumba. Is goed meneer, morgen zijn we er.
Nadat we de telefoon hebben opgehangen realiseren we ons dat het nog zeker 500 kilometer rijden is! En zeker niet langs de kust maar midden door het Kosciosko gebergte. Na anderhalve dag rijden door stromende regen door een heel mooi bergachtig gebied waar in de winter sneeuw ligt maar het nu gelukkig wat warmer was kwamen we aan bij de Blueberry farm van Vic. Afgesproken dat we de dag erna zouden beginnen met plukken!
Het is nu bijna 3 weken later en we hebben eindelijk weer een dag vrij! Nou ja… niet helemaal waar, want het heeft nog enkele dagen geregend tussendoor maar dat was toch ook wel weer 12 dagen geleden ofzo! Het is een welkome dag om weer eens wat uit te rusten! We staan namelijk iedere ochtend om 5 uur op en om 6 uur beginnen we met plukken. Nog lekker fris zo vroeg in de ochtend krijgen we een emmertje om je middel gebonden en mag je gaan plukken. Er komt toch wel meer bij kijken dan je denkt. Om de juiste bes eruit te plukken worden toch wel verschillende criteria aangehouden. Niet groen, niet rood, niet donker (zwart), niet te zacht, niet aangevreten, niet gerimpeld en niet overrijp. Zo moeten we dus aardig wennen om onze kilootjes bij elkaar te plukken. Je word namelijk per kilo betaald, dus hoe meer je plukt, hoe beter je verdient! Om een uur of 9 word het langzaam warmer en tegen 12 uur is het ondertussen 40 graden in het veld. Gelukkig voor ons lijden ook de bessen onder de warmte en worden ze vaak te zacht om te plukken. Tijd om er mee op te houden en tegen 1 uur gaan we richting de schuur.
Na een uurtje pauze gehouden te hebben gaan we weer aan het werk. We mogen meehelpen aan de “dry-line”. Hier worden alle bessen die we vanmorgen geplukt hebben, soms wel meer dan een ton, verwerkt en ingepakt. Aan de lopende band worden de bessen nogmaals handmatig nagekeken om er zeker van te zijn dan alle slechte bessen eruit gehaald worden en dan gaan ze in kleine bakjes van 125 gram. Klaar voor transport naar de groothandel. Het is ondertussen minmaal 4 uur ’s middags en we zijn klaar met werk. Nu nog even naar de stad (30 min heen) om boodschappen te doen en dan weer terug. Snel even douchen met een slang die aangesloten is op de pomp met damwater en dan koken. Tegen 8 uur hebben we gedoucht, boodschappen gedaan, gekookt, afgewassen en de sokken gewassen voor de volgende dag en zijn we klaar voor het bed. Soms lukt het om nog even te lezen, maar meestal zijn we al snel knock-out! Wat een dag!
De mensen hier zijn wel heel erg aardig! Zo zijn we met kerst uitgenodigd bij Trish om daar te komen eten. De hele familie was daar en we mochten zo aanschuiven alsof we er bij hoorden. En dat terwijl je deze mensen eigenlijk pas net hebt leren kennen!! Super aardig allemaal. Zo werden we ook uitgenodigd door Jason om met Nieuwjaar een bbqtje te houden bij een schoonbroer (Brian) van hem. Ook hier weer werd je erg hartelijk ontvangen door deze mensen die je niet eens kennen en werd meteen aangeboden dat we best wel een was konden draaien en konden douchen als we wilden. Zo ontzettend aardig allemaal. Dit kom je niet overal meer tegen tegenwoordig! Een oud en nieuw zonder ook maar een poef, paf of knal was wel een vreemde gewaarwording. Aangezien het hier te droog is, is het verboden vuurwerk af te steken ivm bosbrandgevaar. Word heel streng op gelet en zo was het dus onze eerste nieuw jaar zonder ook maar iets van vuurwerk gezien of gehoord te hebben. Heel apart!
Nu zitten we bij Warren en Karen waar we vorige week al zijn langsgegaan en kennis hebben gemaakt met de ouders. Aangezien we vandaag vrij waren hadden ze ons uitgenodigd om lekker een filmpje te komen kijken en te eten. We mochten dan hier blijven slapen ook. Lekker hoor, een warme douche en dan een echt bed. Guys, echt super cool dat dat zomaar mag. Zoals ik al zei. De mensen zijn erg vriendelijk!!
Morgen begint het allemaal weer. Het plukken is nu over maar dat betekent niet dat er geen werk is! Morgen beginnen we met machinaal oogsten! ‘s avonds wordt dan het fruit met een grote machine geoogst en dan wordt het overdag verwerkt op de wetline. Aangezien we ook fruit voor een andere farm moeten verwerken wordt het knallen geblazen. Het idee is dat we om 7 uur beginnen met de “wet-line”. Hier wordt het fruit weer gecontroleerd en wordt al het slechte fruit eruit gehaald. De machine is namelijk niet zo kieskeurig en die haalt gewoon alles van de boom. Dus de blaadjes, takjes, rotte, zachte, vieze, groene, rode en ga zo maar door moeten op deze lopende band eruit gehaald worden. Dit zal doorgaan tot een uur of 5 ‘s middags. Om een uur of 6 ga ik dan ook nog eens de tractor op tot 12 uur. Al het fruit wat ‘s nachts door de oogstmachine er af gehaald moet worden zal ik dan naar de schuur moeten brengen. Ik moet soms wel 4 ton achter de tractor aan slepen. Als we daar dan mee klaar zijn kan ik een paar uurtjes gaan slapen en dan weer aan de slag. Aangegeven tijden zijn ook maar een indicatie. Met een beetje pech ben je nog veel langer bezig! Dus zeg maar dagen van 10 uur voor Roosje en 16 uur voor mij. Dat is waarschijnlijk het minimale wat we moeten werken! We zijn benieuwd!!
Onze tijd zit er ondertussen bijna op. Eind van de maand willen we naar Sydney om daar de auto weer te verkopen op de car market waar we hem ook vandaan hebben gehaald. Een week tot 10 dagen willen we daar voor uit trekken en dan is het 8 februari alweer tijd om naar Nederland te gaan. De tijd is heel hard gegaan maar we hebben heel veel leuke nieuwe en spannende dingen meegemaakt de afgelopen paar maanden. Jammer dat het al bijna over is, maar ook wel erg fijn om weer de familie en vrienden weer snel te kunnen zien! Hoe jammer het ook is om aan het eind van de grote reis te zijn, het is ook wel erg fijn om weer richting huis te komen! Eind februari zijn we dan weer terug op Curaçao waar het echte leven weer begint. Maar ook daar hebben we heel veel leuke en spannende plannen waarvan jullie allemaal op de hoogte gehouden zullen worden.
Dikke knuffels en groetjes vanuit een heeeeel warm Australie met heeeel veel blueberries!!
Roosje en Chris
15 december 2007
Stoplichten, files, parkeerverboden, eenrichtingswegen, onontcijferbare parkeerbordjes overal. Welkom in Melbourne. Grote steden doen het toch niet voor ons. Na een paar hectische dagen zoeken naar werk hebben we besloten om maar snel door te rijden richting de oostkust. Maar voor ik daar over verder ga even een terugbik op de afgelopen weken!
Na een paar heerlijke dagen langs de Murray River gestaan te hebben met iedere dag een kampvuurtje en zelfs iedere dag een “bad” genomen te hebben in de rivier (wat een luxe!) werd het voor ons tijd om verder te gaan naar het zuiden. Van Mildura uit zijn we in een rechte lijn 500 kilometer naar beneden gereden om vandaar uit te beginnen aan de “Great Ocean Road”. Deze weg wordt (met recht) een van de mooiste “scenic coast drives” ter wereld genoemd. De terugkerende soldaten na het beëindigen van de eerste wereld oorlog hebben deze weg met de hand aangelegd. Bijna 200 kilometer lang wringt deze weg zich in allerlei bochten en heuvels langs mooie verlaten strandjes, enorm hoge kliffen en erg ruige kustgebieden. Heel mooi allemaal.
De ruwe en ruige kustlijn langs deze weg word grofweg in twee delen verdeeld. De “Shipwreck Coast” en de “Surf Coast.” Beide namen spreken voor zich. Er liggen honderden wrakken voor deze kust uit de vroegere tijden en overal doen de meest spookachtige verhalen de ronde en natuurlijk ook de heroïsche heldendaden van enkele zeelui. Bij Loch Ard bijvoorbeeld verging een schip waarbij op twee na alle bemanningsleden verdronken. De stuurman was aan land gespoeld en toen hij weer bij zijn positieven kwam hoorde hij in de ruwe zee iemand om hulp roepen. Direct het water in en 3 uur later waren ze beide weer veilig aan land. Na een nacht geslapen te hebben in een grotje werden ze gevonden en zo zijn ze beide gered. De romantische versie zegt natuurlijk dat ze samen nog lang en gelukkig leefden, maar de ietwat realistischere versie geeft aan dat dat toch niet het geval was.
Na de nodige stops langs deze weg bij onder andere “The Grotto”, “Loch Ard Gorge”, “The London Brigde”, The Twelve Apostles” en “Wreckbeach” waar we natuurlijk ook talloze foto’s hebben gemaakt kwam voor Roos denk ik toch wel een van de hoogtepunten van de vakantie er aan!
Bij Cape Otway, waar we naar een mooie vuurtoren zouden gaan kijken maar die ondertussen dicht was, kwamen we onze eerste wilde koala tegen!!! Midden op de weg zat dit beestje rustig om zich heen te kijken. Eerst dachten we dat hij misschien gewond was en voorzichtig kwamen we dichterbij. Maar nee hoor niks aan de hand. Toen we op zo’n 3 meter afstand waren begon de koala in een keer te wandelen. Hij liep recht op Roosje af en toen hij zo’n 20 cm bij haar vandaan was ging ze toch maar aan de kant. Deze beestjes zijn toch nog best groot en ze hebben flinke klauwen dus je weet maar nooit! Achteraf is Roos natuurlijk ontroostbaar!! Wat doe je als je lievelingsbeestje in het wild recht op je af komt lopen. Zo lief zacht en “fluffy”. Dan ga je toch echt niet aan de kant, zegt ze! Maar ja, het was de eerste keer en je weet het niet. Maar in ieder geval, Roos heeft zich die dag nog een paar keer “voor het hoofd geslagen” en zelf met het bekijken van de foto’s zucht ze diep. Dushi, er zijn niet veel mensen die deze beestjes zo dicht bij hebben kunnen bekijken! En ik zou ook aan de kant zijn gegaan hoor. Op de terugweg zagen we er nog veel meer in de bomen zitten en kwamen we zelfs nog eentje tegen die aan de wandel was. Echt ZO super leuk deze beestjes!!
Na een lekkere surfsessie voor mij bij “Mog’s Creek”, een strandje vlak in de buurt van Lorne kwamen we uiteindelijk aan bij Torquay. Hier ligt een van de bekendste surfstranden van Australie, Bells Beach. Helaas maakte het strand niet helemaal zijn faam waar op de dagen dat wij er waren maar ik heb toch weer lekker kunnen surfen en Roos heeft weer super foto’s gemaakt!! Na het windowshoppen in “surfcity plaza” waar alle bekende surfmerken een grote shop hebben en we ons vergaapt hebben aan de lekkere warme wetsuits die er allemaal te koop hingen (maar helaas net te duur voor ons toch al aan de krappe kant zijnde budget) zijn we doorgereden naar Melbourne.
Na zo’n 50 mails verstuurd te hebben naar uitzendbureaus enz. en nadat we persoonlijk zijn langsgaan bij verschillende bioscopen en dergelijke opzoek naar werk waren we eindelijk wel weer een beetje klaar met deze grote stad! De carwash wees ons af omdat we een koppel zijn (klinkt bekent haha), bij de Mac Donalds was onze aanvraag “unsuccesfull.” En op de 50 mails hebben we niet een reactie gehad!! Dus… geen werk in Melbourne! We besluiten nu maar richting Sydney te rijden en daar over een paar dagen aan te komen. Als we daar niet snel een baantje vinden dan zullen we waarschijnlijk de auto verkopen en dan richting Nederland gaan. Maar goed we zien wel en komt tijd komt raad, zullen we maar zeggen nietwaar?!
Zoals jullie zien zijn er weer een paar drukke weken achter de rug en nog steeds genieten we van het op reis zijn. De vliegen worden helaas niet minder, maar het is wel weer fijn om langs het strand te kunnen wandelen en lekker in het zonnetje te kunnen relaxen zonder dat het te heet of te koud is! We hebben nog een paar lekkere dagen in het vooruitzicht (aan de oostkust onderweg naar Sydney) en dan zien we wel weer!
Lieve mensen, heel veel liefs en indien we geen nieuwe update meer plaatsten voor kerst en oud en nieuw, een fijn kerstfeest en een gelukkig Nieuwjaar alvast! All the best en mogen al jullie wensen voor het nieuwe jaar uitkomen!!!
Groetjes en knuffels van ons en tot snel!!
Roos en Chris.
25 November 2007
De kleren zijn weer gewassen, de auto weer een beetje op orde gebracht en opgeruimd. We zijn weer fris en fruitig na onze douche in de rivier en ik ben zelfs fris geschoren!! Mooie tijd om het thuisfront weer eens op de hoogte te stellen van al onze belevenissen van de afgelopen week.
Na onze wandelingen op het heetst van de dag bij The Olga’s wisten we het deze keer wel. Bij King’s Canyon staan we lekker vroeg op zodat we niet teveel last hebben van de zon. Na dat net na zonsondergang de camping geterroriseerd werd door een stel dingo’s (wilde honden) die iedere tent, caravan en campervan langs gingen was het tijd voor een vroege avond. Eerst nog even kijken of al het eten en eventuele resten goed opgeborgen zijn aangezien we niet zoals de buren nachtelijke bezoeken willen hebben. De dingo zat bij hun in de tent de nacht ervoor! Maar gelukkig hebben wij Sasha bij ons die groter is dan wel 5 dingo’s bij elkaar dus hadden we een lekkere nachtrust!
Zo gezegd zo gedaan. Met het ochtendgloren opgestaan, kopje thee gezet en op naar de canyon. Het zou een wandeling zijn van circa 7 kilometer langs de bovenste rand van de canyon. Na een hele steile klim omhoog en de nodige rustpozen werd het lopen wat aangenamer en konden we genieten van de mooie uitzichten. Een hele gewaarwording om op de deze versteende zandduinen te wandelen. Je zag overal in het gesteente heel duidelijk de zandlagen nog lopen die door de miljoenen jaren heen langzaam veranderden in steen. Enkele uren verder in de wandeling kwamen we aan het begin van de kloof waar een zogenaamd “permanent waterhole” was. Aangezien het ondertussen al ver in de 30 graden was (hoewel het pas 9 uur was!!) hebben we hier genoten van een heerlijke plons! Het water was ijskoud. Je zou het niet verwachten maar omdat het zo ingesloten ligt tussen stenen wanden van meer dan 100 meter hoog ligt het water nauwelijks in de zon en warmt het dus niet op. Lekker opgefrist zijn we een uurtje later weer doorgegaan en hebben we nog een uurtje of 2 gelopen langs de andere kant van de kloof. Helemaal geen schaduw en ondertussen een uurtje of 11 dus het was weer lekker warm. Veel drinken, vaak rusten en Roosje was weer erg blij met de paraplu (tegen de zon ipv de regen hoor!!)
Vanaf King’s Canyon was het ruim 1500 kilometer naar Port Augusta. Vanaf hier komen we weer enigszins in de bewoonde wereld. Maar eerst moeten we er nog zien te komen! Na ergens langs de highway geslapen te hebben waar Jimmy me getrakteerd heeft op een lekkere steak voor mijn verjaardag en de volgende ochtend de bus helemaal versierd was met slingers, ik een krokodil (dus paps en mams graaf maar alvast vijver..grapje!) cadeau kreeg en Roos het zelfs voor elkaar kreeg een “gebakje met kaarsje” te regelen (danki dushi!!) werd het tijd om weer te gaan rijden. En de nadruk word hier gelegd op rijden!! Twee dagen lang met temperaturen van boven de 40 graden en een arme Roosje die boven op de motor (die zit bij deze busjes onder de bijrijders-stoel!) het nog warmer heeft. Er is hier helemaal niets! Voor zover als je kunt zien is het een plat landschap met lage struikjes van ongeveer 30 cm. Uren lang en kilometers ver. Om enigszins een idee te krijgen kun je het vergelijken met 3 keer naar Parijs rijden en ondertussen helemaal niks zien! Een lange rechte weg met weinig verkeer. Zo nu en dan een personen wagen en een road train. Een welkome afwisseling is het dan als er in een keer een auto met zwaailicht langskomt, dan 2 politie wagen met een bordje “oversize” op en daarachter een compleet huis op de aanhangwagen gezet. We gaan maar snel van de weg af en natuurlijk moet dit ook weer op de foto gezet worden!
In een keer veranderde dit eentonige landschap in een apart maanlandschap achtige omgeving. Overal om je heen lagen witte zandhopen van de opaal mijnen. Coober Pedy floreert op deze mijnen en is langzaam uitgegroeid van een klein gehucht met ondergrondse woningen tot een waarachtig dorp waar we even kunnen tanken, ijs kopen en zelfs onze waterjerrycan weer eens kunnen vullen met lekker water ipv van het erg apart smakende putwater van de afgelopen dagen. Ook hebben we nog even rondgekeken in een ondergronds gebouw waar het ons opviel hoe lekker fris het was terwijl er geeneens airco was! Misschien wel een idee voor op Curaçao!
Aangekomen in Port Augusta sloeg in een keer het weer om. Van een mooie zonnige dag met een temperatuurtje van 45 graden tot een stormachtige wind en regen met een tempratuur van minder dan 15 graden. En dat in minder dan 5 minuten! Een daadwerkelijke “shock to the system” maar wel lekker weer even een beetje frisheid.
Ondertussen hebben ook alweer twee dagen gewerkt in de citrus industrie. Voor omgerekend 5 dollar per uur (7,50 NAf) hebben we twee dagen lang sinaasappels geplukt. Voor een kubieke meter sinaasappelen kreeg je 26 dollar. Niet slecht zou je zeggen maar helaas doe je er meer dan anderhalf uur over om met ze drieën een bak te vullen. De oogst dit jaar is niet zo goed vanwege de aanhoudende droogte. Na ons 2 dagen helemaal kapot gewerkt te hebben (zeg maar 10 uur per dag) realiseerde we ons dat we 75 dollar per persoon verdient hadden en besloten we om er maar mee te kappen. Ladder op en af met je buidelzak die als hij vol zit zeker 20 kilo weegt en je handen en armen helemaal open van het graaien naar sinaasappels in het midden van de boom en dan eigenlijk niks verdient te hebben! Hard werken is niet het probleem, dat kunnen we wel. Maar dit schiet echt niet op zo! We hebben ondertussen afscheid genomen van Sasha en Jimmy. Jammer, maar that’s life! Vandaag na een dagje lekker relaxen aan de rivier gaan we morgen weer het stadje in om eens te kijken wat er nog meer geplukt kan worden hier in de omgeving! Maar nu eerst weer een nachtje lekker slapen langs de “Murray River” en dan kijken wat de nieuwe dag ons brengt.
Dikke knuffel voor jullie,
Take care & be good!
Roos en Chris
17 November 2007
Australië is groot! Heel erg groot. In 17 dagen tijd hebben we meer dan 4000 kilometers gereden. Dat is meer dan 8 keer van Amsterdam naar Parijs. En dan ook nog eens om de dag! Bijna 300 kilometer tussen de “roadhouses” of stadjes waar je weer kan tanken. Boodschappen kan je er ook doen!! 50 AUD oftewel 75 Naf voor 2 kleine tasjes met wat eten!! Een brood, wat melk en 3 aardappels. Benzine die meer dan 0.50 AUD duurder is dan normaal. Noodlandingsbanen op de highway. Eenbaans snelwegen. Koeien op de snelweg. Meer dan 150 kilometer “dirt road” (per keer). Temperaturen tussen de 35 en 40 graden per dag. Vliegen, heel veel vliegen en nog meer vliegen! Kampvuurtjes onder zo onvoorstelbaar veel sterren dat het niet uit te leggen is.
Dat is de outback mensen. Je krijgt hier het gevoel alleen op de wereld te zijn. Roos, ik en onze bus. Verder niks en niemand. Je word er soms helemaal kriegel van, maar toch is het een hele bijzondere ervaring. Het is een landschap wat we geen van beide ooit gezien hebben, maar waar we nu zo langzamerhand wel op uitgekeken raken. Maar of we straks weer kunnen wennen aan het drukke verkeer en stadjes als we verder naar het zuiden gaan, geen idee. Zien we dan wel weer!
Het avontuur gaat door! Nadat we in Lawn Hill het water zijn uitgejaagd door de krokodillen (het zijn maar zoetwater krokodillen, “small crocs, small bites” was het motto van de locals”) tijdens het toch wel hele mooie kanoën in de gorge kwam het volgende avontuur om de hoek kijken. Het eerstvolgende stukje asfalt lag meer dan 100 km dirtroad van ons verwijderd. Na alle geruststellingen van iedereen dat het echt niet zou gaan regen de komende dagen hadden we natuurlijk 2 dagen lang regen. De kreek waar we doorheen moesten was in een keer van droog naar een kolkende watermassa van meer dan 2 meter diep veranderd. De zandweg was omgetoverd in een 5 meter breed modderbad van ettelijke kilometers lang. De 4x4 landrovers hadden al moeite om er doorheen te komen. Laat staan dat we het met ons top busje zouden halen. We hadden net uitgerekend dat we voor 7 dagen eten en drinken hadden toen ons werd aangeboden door een stel medereizigers om te proberen ons er doorheen te slepen. Zo gezegd zo gedaan! Door twee landrovers voortgetrokken zijn we er gelukkig doorheen gekomen. Door vastzuigende modder van zeker een halve meter heen getrokken worden en aan de sleepkabel door stromende riviertjes heen scheuren was toch wel weer een heel avontuur. En oohja… de eens witte auto…. is nu zeg maar donker rood!!! Hahah!!!!
Vervolgens zijn we via Cloncurry, Mount Isa en Tennant Creek naar Alice Springs in het zuiden gereden. Onderweg een paar keer langs de weg op een rustplaats geslapen. Lekker een kampvuurtje, aardappels in het vuur, ons eigen brood gebakken, genoten van de mooiste zonsondergangen, luisteren naar de geluiden van de outback in het pikkedonker met het enige licht dat je in de verre omtrek kon zien afkomstig was van de miljoenen en miljoenen sterren aan de hemel. De outback!!!
Erg indrukwekkend waren ook de Devils Marbles vlak onder Tennant Creek. Door erosie over jaren en jaren lijkt het net alsof deze gigantische stenen “knikkers” uiterst zorgvuldig op elkaar balanceren. Natuurlijk moesten hier de nodige foto’s van gemaakt worden, en hebben we uit alle macht geprobeerd sommige “marbles” van hun plaats te duwen (zie foto’s). Uiteindelijk niet gelukt hoor! No worries!
In Alice Springs werden we weer herenigd met Gekke Jimmy en Sasha die besloten had om maar snel even meer dan 1500 km af te leggen en ons te verassen! Leuk hem er weer bij te hebben. en natuurlijk ook weer een fijn gevoel om zo’n grote hond in de buurt te hebben. Nadat het even geduurd heeft roos er van te overtuigen dat de vakantie toch echt doormoest en ze niet voor altijd kon blijven zitten met een kangoeroe op schoot zijn we uiteindelijk ook uit Alice Springs vertrokken. Mama (kanga)Roos zag namelijk een baby kangoeroes rescue center waar we van alles verteld werden over hoe deze mensen baby kangoeroes redden uit de aangereden kangoeroes langs de weg. Soms blijft het baby’tje nog wel 3 dagen leven in de buidel nadat de moeder is aangereden. Dus vanaf nu gaan we stoppen bij iedere aangereden kangoeroe!!
Na een paar mooie wandelingen in de west Macdonnel ranges waar we ook even lekker gezwommen hebben was de volgende stop Uluru. Oftewel Ayer’s rock. Deze grootste atractie van Australie kunnen we natuurlijk niet overslaan. Deze gigantische rots in de middle of nowhere kleurt mooi rood met de zonsopgang en ondergang. Het is een heel belangrijk gebied voor de Aboriginals die Uluru en Kata Tuja (The Olga’s) een hele belangrijke rol geven in hun verhaal over het ontstaan van de wereld. Dit zouden namelijk nog de sporen zijn, achtergelaten door hun voorouders die toen ze over de (toentertijd nog vlakke en levensloze) aarde heen reisden en zo de aarde geschapen hebben. Na een lange zware wandeling van 4 uur over 7,5 km midden in de zon door Kata Tuja (The Olga’s) gedaan te hebben met magnifieke uitzichten over deze gigantische afgesleten rotsformaties en natuurlijk de nodige foto’s gemaakt te hebben van de mooi zonsondergangen en zonsopkomst bij Uluru was het weer tijd om door te gaan. Helaas was de klim naar de top van Uluru zoals zo vaak afgesloten vanwege te hoge temperaturen en teveel wind aan de top waardoor het levensgevaarlijk werd!
Onderweg naar “Kings Canyon” kwamen we gistere nog een “Thorny Devil” tegen. Dit 15-20 cm grote reptiel ziet er echt uit als een duiveltje. Helemaal bedekt met allerlei stekels en hele mooie kleuren. Ik heb hier echt zo ontzettend naar uitgekeken en gehoopt hier ooit een foto van te kunnen maken. Echt zo cool dat we die zijn tegen gekomen. Jimmy bedankt voor het vangen, Roos bedankt voor het helpen met de juiste compositie te vinden om uiteindelijk een paar super foto’s te kunnen maken. De dag was weer geslaagd! Pamela, alsnog gefeliciteerd nogmaals, zo ook de Opa van Roos. Nog vele jaren! Oma Fanny, ook voor jou een dikke knuffel en Masha pabien!!
Lieve mensen, ik word ondertussen gek van de vliegen in me oren, me neus, me mond en me ogen terwijl ik lekker in de schaduw zit maar ondertussen wel me stoel uitzweet! Gelukkig zijn jullie nu weer “up to date” tot en met vandaag. Morgen gaan we weer lekker wat wandelen en dan langzaam weer richting het zuiden de komende week. Nog maar 1500 kilometer ofzo!! We komen er wel haha!!
Dikke knuffel en all the
best!
Ajoooo
Roos en Chris.
31 oktober 2007
Terwijl Chris met zijn neus in het stof ligt om een van de wilde kangaroes te fotograferen begin ik te schrijven over onze laatste avonturen.
Ik heb zojuist heerlijk gezwommen om af te koelen en een aantal van mijn dierbaren vrienden en familie leden “achter het behang geplakt” (nou ja achter het behang….op het plafond van ons busje!) dus ik ben start klaar om jullie al onze avonturen van de afgelopen dagen te vertellen.
Eens even denken..we zijn nu ruim 2 maanden in Australie en wat gaat de tijd snel (en het geld ook trouwens haha). Nadat we onze vrienden Jimmie en Sasha weer ontmoet hadden bij Bleu Water Creek zijn we samen naar Paluma Range gereden en hebben we bij onze eerste waterval, Crystal Creek, gekeken. Er volgen nog vele watervallen dus Googled u maar mee J. En nadat Jim ons ervan had weten te overtuigen dat er in de big Crystal Creek GEEN krokodillen zitten zijn we daar even gaan snorkelen. Jim wilde het ook proberen en voor ik het wist was ik weer een beetje les aan het geven, super!
De volgende dag had Chris een beetje last van zijn oog en zijn we even naar de dokter gereden. Niets ernstigs hoor maar wel zo’n stoere patch op zijn oog. Zouden we teveel grapjes gemaakt hebben over the pirates of the caribbean?! Hoe dan ook ik mocht nu op stap met Jim “Irwin” en Chris de “piraat”, wat een lol!
De volgende waterval, op de als maar veranderende planning, was de Wallaman Falls. Dit is de hoogste in zijn soort hier in Australië. Klinkt cool maar na het zien van de immens steile afdaling, het waarschuwingsbord (over: duur wandeling 3 uur, neem water en zonnebrand mee, pas op voor giftige slangen en vallende stenen en wees terug voor het donker wat voor ons inhield nog 2 uur te gaan…) bedacht ik me dat ik de waterval vanaf het platform op de parkeerplaats ook heel goed kon bekijken! Natuurlijk lieten Chris en Jim zich niet kennen en klauterde naar beneden én naar boven in maar een uur en dertig minuten!! Goed hoor!! En nadat we s’avonds op kikkerjacht waren geweest klommen we op tijd ons bedje in.
De dag erna ging ons avontuur weer van start. Jim (die in deze omgeving heeft gewoond) nam ons mee naar Innisfail en de daarbij gelegen Josephine falls. Echt super Jim! Wat geweldig om de kracht van de natuur van zo dichtbij te zien. We kunnen alleen maar speculeren hoe deze watervallen zullen stromen in het regen seizoen!! En na wederom een heerlijke nachtrust nam onze gids Jim ons naar de Babinda Boulders. Dit zijn een soort riviertjes met onwijs grote ronden stenen erin. Echt heel mooi! Het antwoord om mijn vraag “Hoe komen die grote stenen hier?” zei Jim kort maar krachtig….de kracht van het water in het regenseizoen! Oeps wat moet dat hard gaan!!
De volgende dag….we hadden er al een tijdje aan zitten denken. We zijn vlak bij het Great Barrier Reef. Laten we daar eens een duikje gaan doen. Maar na wat navraag her en der blijkt het duiken hier toch wel erg aan de prijs. Daarbij komt ook nog dat alles met de boot moet en het weer op dit moment (op zee) erg slecht is. Goed we denken er nog even over na, dan kan het weer op zee ook wat rustiger worden!
Gelukkig zat Jim (inmiddels gebombardeerd tot privé gids) vol leuke opties en hij nam ons mee op de “waterval loop”. Nog meer watervallen?? Ja nog een paar. Via Kuranda zijn we een kijkje gaan nemen bij de Barren falls en het zeer bijzondere ouderwetse (nog steeds in gebruik zijnde) treinstationnetje. Zodra je het station oploopt is het net alsof je je waant in een oude zwart wit film. De meest mooie bloemen worden hier met liefde verzorgt door de stationmeester.
Na een nachtrust aan romantisch riviertje zonder krokodillen zijn we de volgende dag naar onze laatste watervallen, waaronder de breedste, gereden.Erg indrukwekkend allemaal maar tijd voor wat anders. Dus terug naar Cairns en op naar het Great Barrier Reef!!
De wekker ging om half 6 en om half 9 zaten we (ik helemaal volgepropt met zeeziek pillen) op de boot richting ons eerste rif. Het water is rustig en het zicht is goed. En als de boot zijn anker uitgooit zijn wij de eerste in het water. Het is een lekker rustig en ondiep duikje. Er is van alles te zien en we maken een paar leuke foto’s. Een klein beetje koud klimmen we na ongeveer 50 minuten weer aan boord om te genieten van een heerlijk BBQ lunch. Na 20 minuten varen komen we op het tweede rif. Ook dit ligt niet diep en het zicht is wederom goed. Gelukkig maar want we hebben geen gids bij ons en het is toch altijd spannend in zo’n nieuwe omgeving (vooral als er haaien kunnen zitten haha). Maar gelukkig (of eigenlijk jammer genoeg) kwamen we geen haaien tegen en konden we eenmaal veilig terug aan boord genieten van een mooie sunset cruise terug naar Cairns. Het was een heerlijke dag en we zouden het voor geen goud hebben willen missen maar 1 ding staat vast, wat is Curacao mooi en wat zijn we verwent!!
In Gordonvale (vlak bij Cairns) had onze gids Jim niet stil gezeten. Hij had hier een schitterend plekje midden in de bossen gevonden, aan een rivier waar je heerlijk kon zwemmen. We hebben ons met onze twee wiel aandrijving over de (eigenlijk voor vierwiel aangedreven voertuigen bestemde) weg gewurmd en genoten hier samen met Jim van een paar heerlijk rustige dagen. Dagen van niets doen, boekje lezen, beetje BBQ-en en zwemmen op onze opblaas banden, heerlijk!
Helaas was het toen tijd om afscheid te nemen van onze inmiddels dierbare vrienden Jim en Sasha. We moeten verder en willen graag de outback in. Natuurlijk waren ze van harte welkom maar konden ze helaas niet mee.
En nu stja nu is het zover haha. We zijn nu in Karumba. Waar is dat? Nou dat is in de middel of nowwhere! We zijn de afgelopen dagen vanuit Cairns naar Georgetown, Normanton en Karumba gereden. We hebben nu ongeveer 600 kilometer schroeiend heet asfalt achter ons gelaten en hebben uhhh niet zoveel gezien! Ja een paar dode kangaroes (109 om precies te zijn) en kale boompjes haha. Maar ja dat hoort erbij en is een ervaring op zich!! Dus vandaag besloten we onszelf eens te verwennen en staan we op een camping met zwembad! Raar gevoel zo ver weg van de bewoonde wereld maar wel een zwembad. Niet echt het outback gevoel zou je zeggen?! Kan me niets schelen hahaha het is 40 graden!! En morgen gaan we weer bikkelen. Rijden totdat we ons busje uitdrijven of totdat we aankomen bij onze volgende bestemming, Lawn Hill!
Keep in touch and wish us luck
Knuffel Roosje en Chris
15 oktober 2007
De 10 geboden! 10 redenen waarom het leven in de bus zo ontzettend a-relaxed is.
HEET, heel heet is het ondertussen. Muggen, (steek)vliegen en sandflies, het komt allemaal gewoon door het muggengaas naar binnen. Vogels en vleermuizen die schreeuwen alsof er een varken gekeeld wordt. Meneren die om 5 uur s’ ochtends de bladeren komen wegblazen. Auto’s die al slippend en wel langs komen scheuren en bijna de bus in komen. S’ ochtends wakker worden op de parkeerplaats van een druk winkelcentrum en moeten plassen. Vrachtwagens en treinen trillen je midden in de nacht je bed uit. De ijsblokjes in de koelbox smelt als sneeuw voor de zon en al onze bakjes met huisgemaakte pasta (waar we nog dagen mee zouden doen) zwemt in het smeltwater. Iedere ochtend voel je je weer een jaartje ouder als je met pijn in je nek en schouders uit je verkrampte houding ontwaakt in ons “kingsize” bed. En ten slotte lijkt wel alsof je altijd wat vergeten bent uit de bakken onder ons bed als we ons net lekker genesteld hebben en ons opmaken voor een goede nachtrust.
Daartegenover zijn er natuurlijk tig redenen waarom we echt niet liever anders gewild hadden. Iedere ochtend als je je busje uitkomt staat je weer een nieuwe dag volspanning en avontuur te wachten. De vogels die je krijsend wakker maken ‘s morgens hebben toch wel hele mooie kleuren. Vanuit je bedje door de achterruit kijk je naar de onweersbui met dreigende bliksemstralen. De opkomende zon die je ‘s ochtends je bedje uit laat zweten zorgt telkens weer voor een adembenemende weerspiegeling op het water. Je komt met je busje op plekken waar je anders nooit zou komen en je ontmoet daar de meest excentrieke, vriendelijke en aparte mensen.Het verkrampte gevoel als je wakker wordt maakt snel plaats voor een enorm gevoel van vrijheid, waarbij je je realiseert dat je kan gaan en staan waar je wil. Barbecueën in de wilde natuur en daarna niet naar huis hoeven te gaan, je huis staat namelijk 2 stappen van het kampvuur verwijderd. Baden in krokodillenkreekjes is toch ook wel erg spannend. Iedere dag weer realiseer je je dat je op reis bent, niet naar je werk hoeft en dat het leven (toch nog steeds) geweldig is!!
Op deze manier kunnen we nog wel even doorgaan, maar we zullen het er voor deze keer maar hierbij laten.
We zitten ondertussen in Townsville. We hebben alweer meer dan 5000 kilometers afgelegd in Australië, en als je dat op de kaart bekijkt, hebben we eigenlijk nog maar heeeeel weinig afstand overbrugd. Na onze avonturen met de dolfijnen zijn we in Hervey bay naar een tentoonstelling geweest over “the great white shark”. Dit was weer een heel bijzondere ervaring. Na alle “save the shark” verhalen die je overal hoort ging het hier voornamelijk over het uitroeien van deze haai en de tiger shark. Vic Hislop is een Australië die al jaren lang haaien jaagt en hiervan zijn levensdoel heeft gemaakt. De ingevroren white shark van meer dan 6 meter was toch wel het hoogtepunt. Op het moment waar hij aangeeft dat in de afgelopen 20 jaar er steeds minder vis gevonden word in de maag van zijn gevangen haaien maar dat er schilpadden, dolfijnen zeeleeuwen en soms zelfs mensen beenderen begin je zijn verhaal enigszins te begrijpen. Alles wordt weg gevangen uit de zee, waardoor er voor deze haaien niks anders overblijft. Als je ziet hoe hij een intacte schilpad met een doorsnee van meer dan meter, een hele dolfijn schedel of een krokodil van 2 meter in zijn geheel uit de maag van de haai haalt, dan sta je toch wel even stil bij de andere kant van het verhaal. Hoe dan ook, het zet je aan het denken. Het zijn magnifieke beesten, maar ja……. Toen we vervolgens gingen zwemmen bij Elliot Heads voel je je toch wel enigszins gestressed! Mooi volle maan en een mooi strand maakten de koude douche die we daar genomen hebben toch wel enigszins goed. Onderweg terug naar de highway kwamen nog langs een stukje onopgelost natuur geweld. Een x aantal kraters waar geen enkele wetenschapper ooit een sluitende conclusie voor heeft kunnen leveren. Meteoriet inslag? Aardbeving? Erosie door de zee? Vulkanen? Niemand heeft het ooit precies kunnen vertellen en de hele geologische wetenschap staat voor een raadsel. Heel vreemd en apart allemaal.
Ondertussen is duidelijk te merken dat we steeds veder weg van de meest drukke regio komen en de stadjes die op de kaart staan blijken soms niet meer te zijn dan een treinstation, een hotel (met pub uiteraard) en een buurtcentrum. Het supermarktje is open wanneer de bazin er in heeft en de politie wagen rijd om het uur zijn rondje door de hoofdstraat. Natuurlijk hebben wij het geluk dat er juist deze avond een grote bijeenkomst en word er blijkbaar veel gezopen. Midden aan de nacht staat er namelijk iemand straal bezopen bijna tegen onze auto aan te kotsen. We zijn maar heel stil blijven liggen en toen hij eindelijk klaar was, maar snel ergens anders gaan staan. (de elfde rede!!! Haha)
Een van de hoogtepunten in Australië was tot nu toe eigenlijk wel de rodeo die we hebben meegemaakt in rockhampton. Echte cowboys, strakke spijkerbroek in de laarzen, een geruit hemd met lange mouwen, in de broek gehouden met een riem voorzin van mega gesp en een echte hoed stalen hier de show. Van jong tot oud, deed hier aan mee. Kinderen van hooguit 14 jaar reden op de stieren alsof het niks was. Nou ja, niks…. De helft van de cowboys die aanwezig waren liepen mank, hadden een gipsen been of een arm in de mitella. Deze mensen zijn gek om zich op deze manier van een wilde stier af te laten gooien, met het risico ook nog eens over heen gelopen te worden door zo’n mega beest. Wel weer een ervaring die we nooit zullen vergeten en toch wel heel bijzonder en apart.
Zo was ook ons bezoek aan de krokodillen farm vlakbij Yeppoon een nuttige stop. We hebben besloten op Curaçao straks ook maar een krokodillenfarm te beginnen aangezien dit goud geld verdienen is. Een krokodillenleren damestasje kost al gauw drie tot vierhonderd gulden. Een krokodillen pasteitje, 20 gulden. Das toch mooi verdienen? Naast een paar hele mooie foto’s die we hier hebben kunnen maken zijn we ook wat “croc-wiser” geworden. We weten nu in wat voor kreekjes, riviertjes en meertjes deze levensgevaarlijk zoutwater krokodillen zitten. Ook weten we nu hoe we hun territorium kunnen herkennen aan de hand van grote nesten en weten we precies aan te geven op welke plek de krokodillen telkens aan land komen. Misschien fijn voor het thuisfront dat we dat nu allemaal weten en niet meer zomaar ergens gaan zwemmen!
Een ander teken dat we langzaam maar zeker steeds verder weg raken zijn toch ook wel de afstanden. Deze worden nu echt lang. Lange rechte eentonige wegen leiden ons nu richting Mackay. Tijdens een bbqtje worden we door een andere reiziger in een busje attent gemaakt dat je een lekkere warme douche kan nemen in de toiletten van de volleyclub aan het strand. Tijdens onze wandeling langs het strand kwamen we hem weer tegen en bleek hij een biertje voor ons gekocht te hebben. Roos was natuurlijk helemaal weg van Jim zijn hond. Of nou ja, zeg maar kalf. Deze great dane is zo ontzetten groot dat je er bijna paardje op kan rijden. ‘S avonds hebben we naast hem geparkeerd en werd duidelijk dat hij een stevige drinker was en zich toch wel een beetje eenzaam voelt. Na een paar uur zijn hart te hebben uitgelucht bij ons kropen we ‘s avonds moe en voldaan ons bed in. De volgende dagen zijn we daar blijven staan, en leerden we Jim steeds beter kennen. Wel een veilig gevoel hoor, zo’n grote hond in de buurt. Ze ligt nu steeds bij ons voor de bus, terwijl roosje haar helemaal verwend!
Na een lokaal festival in Macaky besloten we eens een beetje het binnenland in te gaan. Richting de bossen van Eungella. Jim is uiteindelijk mee gegaan en zo hebben we drie hele coole dagen gehad. Dit is het echte kamperen. Langs de kreekjes in het bos, geen faciliteiten en niks. ‘S avonds grote kampvuren gemaakt, gebarbecued en aardappels gepoft in het vuur. Slangen gezien, wilde bos kalkoenen en zelfs platypuss (vogelbekdier?) in de kreekjes. Jim weet een heleboel van de natuur hier en is helemaal in zijn sas als hij het ons kan vertellen. Met een grote zaklamp gaan we s”nachts “spotten” in de bomen. We komen een uil tegen en een possum. Ook kruipt er s’avonds een of ander beestje rond wat dan weer familie moet zijn van de kangoeroe. Tijdens onze wandelingen naar twee watervallen springt hij achter allerlei hagedisjes en beestjes aan en probeert hij een “goanna” te vangen. Een varaanachtig reptiel dacht toch wel zeker anderhalve meter groot was.
Als uiteindelijk ons eten toch wel bijna op is gaan we terug naar Mackay en besluiten wij door te rijden richting Townsville. Een voorspelde onweersbui laat ons besluiten net buiten Townsville de nacht door te brengen op een rest area. Na heel mooi bliksem gezien te hebben werd het zo heet, dat we met alle deuren en ramen open hebben geslapen. Hier kwamen midden in de nacht de lokale jeugd lekker stoer slippen met de auto en bijna gleden ze zo onze bus binnen. Wakker worden van piepende banden, rechtop in je bed zitten en twee koplampen komen schrikwekkend snel dichterbij is geen pretje om 3 uur s’ nachts.
Aangekomen in Townsville zijn we lekker gaan relaxen bij de rockpool, een aangelegd zoutwater lagoon, waar je zonder de gevaren van de “box jellifish” heerlijk kan zwemmen en relaxen. Na onze belasting papieren en ziektekosten pasje te hebben opgehaald bij het postkantoor staan we nu bij blue water creek. Jim belde net dat hij ook deze kant op komt. Waarschijnlijk gaan we binnenkort weer de bossen in. Weer lekker tot rust komen in de natuur. We’re looking forward to it. En Roosje is natuurlijk ondertussen alweer druk in de weer met van alles te regelen voor Sasha de hond die er zo aankomt en ook de bus is tijdens mijn schrijven helemaal opgeruimd en gepoetst. Het ziet er weer helemaal top uit schat!
Mensen, dit was het weer voor deze keer. Het is een beetje meer geworden dan normaal, maar ja, het is ook lang geleden dat er wat nieuws op de site stond. Take care and be good. Dikke knuffels van ons en we missen jullie wel hoor!!
Groetjes.
Roos en Chris.
24 September 2007
Na een korte onderbreking van 2 weken is er weer een nieuwe update mensen! Maar wees gerust. De avonturen van de vorige week zijn ook nog allemaal te vinden. Kijk maar snel naar het voorlaatste verhaaltje. Ook al kunnen we niet altijd op tijd een computer vinden om alles over te sturen. We houden het wel bij!!
Na het knuffelen van de kangoeroes in de Australia Zoo zijn we langzaam maar zeker verder door gereden richting het noorden. Deze zoo was weer een ervaring op zich. Opgericht door de ouders van Steve Irwin en naderhand door hem zelf en zijn vrouw gerund was dit een heel mooi uistapje. Natuurlijk komt het erop neer dat het hoogtepunt toch wel het crocoseum was. Helaas kon “mister crocodile hunter” na zijn ongeluk met de stingray niet meer zijn eigen show draaien. Maar de show met een hoog drama en humor gehalte was toch wel bijzonder.
Het knuffelgehalte steeg na de krokodillen tot een hoogtepunt bij de kangoeroes en de koala’s. De laatste hingen lekker in de bomen te slapen. Deze beestjes wonen in eucalyptus bossen en eten ook deze blaadjes. Aangezien dit giftig is, hebben ze heel veel energie nodig om dit gif te neutraliseren, wat zelfs heeft geleid in de evolutie tot heel kleine hersenen, aangezien deze de meeste energie kost. Dus niet teveel nadenken en veel slapen. Wat een leven he! Ik zou er wel zo bij passen.
Na ons bezoek bij de dierentuin zijn we door gereden richting Noosa Heads. Hier zou je ook goed moeten kunnen surfen, maar helaas werkte de surf ook hier nog niet helemaal mee. Na een lekkere koude douche aan Peregian Beach zijn we doorgereden naar Noosa. Weer heerlijk geslapen op de parkeerplaats van een tennisbaan. Het is toch nog wel wat lastig om hier een lekker slaapplekje te vinden. Langs de stranden mag je officieel nergens staan, en tja voor een camping hebben we eigenlijk geen geld. Dus na een middagje zoeken naar een lekkere plek, is een parkeerplaats bij een tennisbaan, een golfclub of de bowling tot nu toe altijd wel een oplossing. Na een paar lekkere strandwandelingen heb ik zelfs nog een uurtje gesurft. Was wel weer lekker om in het water te liggen. Alleen wel nog steeds erg koud! Volgende keer gewoon mijn wetsuit aan, dan hoef ik tenminste niet nog 2 uur na te klappertanden!!
Gisterochtend zijn we om 6 uur opgestaan, en in de kou van de ochtend langs het water gaan zitten wachten op dolfijnen. We zitten ondertussen in Tin can bay. Via Noosa zijn we langs Rainbow Beach naar Tin can bay gereden. In de jaren 50 was er een visser die per ongeluk een dolfijn verwonde. Hij heeft dit beestje toen onder zijn hoede genomen en uiteindelijk ging ze weer naar open zee. Sindsdien is de dolfijn altijd blijven terugkomen. Samen met haar jong is ze nog jaren lang langs gekomen om te groeten en een hapje vis te krijgen. Haar jong, “Mystique” genoemd komt nu nog steeds langs en neemt al een poosje zijn vriendinnetje “Patch” mee.
Nadat ze gistere geen zin hadden om langs te komen, was het vandaag toch wel weer zo ver. Ons geduld was niet voor niks. Zo ontzettend gaaf om dit beestje zo dicht bij te zien. Zeker een uur lang heeft ze ons en vele andere mensen vermaakt in het ondiepe water tot ze er weer vandoor ging de open zee op. Echt super cool om mee te maken.
Zo blijven we toch weer iedere week nieuwe en leuke dingen meemaken. Er komt geen einde aan! Gelukkig maar. De tijd vliegt, we zijn ondertussen al een maand in Australie, maar we hebben er nog een boel te gaan. Langzaam maar zeker gaan we verder naar het noorden, en uiteindelijk langs de boven kust naar het westen. We zien wel waar de wind ons brengt, plannen doen we wel weer een keer als we thuis zijn. Nu is het allemaal nog maar kijken wat er gebeurt.
Lieve mensen, doe voorzichtig, en tot snel.
Knuffels en groetjes,
Roos en Chris
18 september 2007
Het is zover!! Het busje is af. Nou ja af hahaha alleen nog wat afwerken maar het genius klapsysteem voor het bed blijkt erg handig te zijn, zo ook het afwasbakje met kraan!! We slapen ook stukke beter in deze bus dan dat we deden ik onze spacecamper (in Nieuw Zeeland). Het bed is net lang genoeg en stukke breder, heerlijk dus.
Nadat op de camping in Lane cove de boel letterlijk en figuurlijk “verbouwd” hadden zijn we ons avontuur voort gaan zetten richting Crafton (via Scott’s head). We hebben ons er hier toe gezet onze Steve (de bus) eens goed onder handen te laten nemen. Na een grote beurt is hij weer bling bling en hij kan er weer voor duizenden kilometers tegen aan (hopen we haha).
Als dank (denk ik) bracht Steve ons naar Ballina. Dit is een romantisch en sprookjesachtig dorpje langs de kust. En ondanks onze jaren lange rijervaring ZONDER ongelukken (afkloppen) hebben we toch maar besloten hier meteen even een (extra) verzekering af te sluiten. Je zou kunnen zeggen dat wij nu ook zonder problemen tegen andere auto’s mogen botsen….al zijn we dat zeker niet van plan hoor!!
Op het industrie terrein kwamen we een surf shop tegen (toeval?) en nadat de beste man ons een spik splinter nieuwe plank probeerde te verkopen gingen we er van door met een goede tweede hands surf board, niets mis mee en stukke goedkoper natuurlijk. We hebben die avond geslapen bij lighthouse beach, waar we ons de volgende dag een hoedje schrokken van een zeer vriendelijke (iets wat oudere) dame. Niets mis met deze dame hoor maar ze kwam zomaar helemaal uit het niets vanuit de verte recht op ons aflopen. Wij een beetje zenuwachtig om ons heen kijken hahaha. Doen we wat fout? Heb ik iets laten vallen? Maar nee. Ze kwam gewoon even een praatje maken!! Haha zomaar gezellig. Dat was even wennen weer. Na een tijdje in de grote steden te zijn geweest hebben we de vriendelijke en gastvrije dorpsmentaliteit weer terug gevonden. Heerlijk!
Met het surfboard nog in de auto (Chris die moet echt op het dak hoor!!) zijn we via Surfers Paradijs naar Brisbane gereden. Bah weer zo’n grote stad maar we konden niet anders. Hier lag namelijk ons bankpasje klaar. Dat is makkelijk voor het geval dat we werk vinden. Nog dezelfde dag zijn wel snel doorgereden naar het wat rustigere Currumundi Beach (omgeving Caloundra) waar we tussen een rivier en de zee in geslapen hebben. Heel bijzonder en mooi!! Hier besloten we drie dagen tot rust te komen en al waren de golven niet zo best Chrisje heeft zijn surfboard even kunnen testen. En vandaag, twee dagen na ons innoverende bezoek aan de Australian Zoo (zie foto’s met hoog knuffel gehalte), slapen we nu iets hoger bij Wakana (Coopers park).
Geen idee waar de wind ons morgen zal brengen, maar daarover meer de volgende keer.
Knuffel Roos en Chri s
09 september 2007
Het heeft even geduurd deze keer, maar voor degene die ongerust warden, we zijn er nog!! We zitten ondertussen in Australië! Na de vakantie in nieuw zeeland te hebben afgesloten met een paar daagjes in Christchurch rondgehangen te hebben, wat kleren gewassen, de auto opgeruimd en ingeleverd, was het tijd voor Australië.
Na 2 nachten in het al bekende “boomerang backpackers” werd het al snel duidelijk dat telkens daar overnachten toch wel een dure grap zou worden. 60 dollar per nacht tikt toch heel hard aan. Dus maar meteen op zoek naar een auto. Bij een bedrijfje geweest waar ze tweede hands busjes verkochten, al helemaal ingericht en al, maar die bleken toch wel een beetje duur. Dus vol goede moed was het op naar de Car Market op Kings Cross. Hier staat in een dompige, depressieve ondergrondse parkeer garage een hele verdieping vol met backpackers die hun auto willen verkopen. Van volkswagen busjes van 30 jaar oud tot stationwagons, busjes en vierwiel aangedreven trucks. Na een dag rondgelopen te hebben waren we s’avonds een beetje de weg kwijt. Zoveel busjes. Hoe gaan we dat doen?! De volgende dag besloten we om een busje te laten testen. 150 dollar zou dat kosten, maar dan wist je tenminste wel zeker dat hij goed was. Het was een heel mooi busje, maar helaas wilden de Italiaanse eigenaren niks aan de prijs doen. Deze was toch net buiten ons bereik en zo ging de koop niet door.
Maar tegen het einde van de middag besloten we nog een busje te laten testen en ook deze kwam de test goed door. De eigenaars moesten de volgende dag vliegen, dus hadden we een deal. We hebben onze eigen bus. Een Ford Enonomo. Een busje van 1995 voor iets meer dan 2000 euro. Super cool. De volgende dag meteen gaan klussen. Er zat een heel groot bed in en verder niets. Eigenlijk dus een beetje een rot indeling. Maar daar gaan we wat aan doen! Na een boormachine gekocht te hebben en uitgecheked te zijn bij het hostel begon het avontuur om Sydney uit te komen. We kwamen s’ avonds aan op een camping in Chatswood. Ongeveer een uurtje bij Sydney vandaan. De rest van de week hebben we daar geknutseld.
Eerst alles eruit, kijken hoe het er allemaal weer in zou moeten. Het lijkt wel een hele klus. Maar wel leuk. Nu ruim een week later is het grove werk zo goed als af. We hebben nu in ons busje, achter de stoelen een keukentje gebouwd met een blad wat er af kan. Handig, want zo kan je ook nog bij de motor! Haha. Ons super de luxe bed van 1.60 bij 1.45 is nu in een handomdraai om te toveren in een U-vormige bank met zelfs een tafeltje achteraan tegen de achterruit. Geleerd door ervaring met de Wicked camper hebben we besloten om de twee deksels tegen de zijkant van de bus (eigenlijk dus het zit gedeelte) met scharniertjes vast te zetten, zodat deze wat handzamer zijn.
Onze grootste uitdaging was toch wel het “verlengen” van het bed. ‘S avonds moet het lekker lang zijn, zodat je goed slaapt, maar overdag moest het wat korter worden zodat je wat extra zitruimte had. Ik denk dat we daar wel een hele dag als het niet meer is over hebben moeten nadenken voor we er uit waren. Maar we hebben nu wel een heel mooi uitklapbaar/omdraaibaar/vastklippend systeem verzonnen (als je begrijpt wat ik bedoel haha).
Na het verven ziet het geheel er al meteen stukken beter uit en besluiten we te gaan rijden. Langzaam aan omhoog, aangezien het al een hele week koud is en regent, willen we nu toch wel de zon zien! Ondertussen ook al het matras dat erop lag in vieren geknipt en hele mooie hoezen voor genaaid (met de hand!!!) zodat het nu allemaal weer stukken beter uit ziet en lekker makkelijk om te toveren is van bed naar bank en andersom.
Vandaag hebben we bij Scott’s head (tussen New Castle en Port Macquarie) dolfijntjes gezien en walvissen ziet spuiten. We zijn wel echt in Australië hoor!! Super cool allemaal. We hopen snel warm weer te vinden en echt te beginnen met Australië. Het was een drukke hectische periode de afgelopen twee weken, maar wel weer veel voor elkaar gekregen en ons eigen huisje opwielen is bijna af en wordt ECHT helemaal SUPER DUPER!!!!!.....
Groetjes en tot snel!!
Chris en Roos