Indonesie
22 juli 2007
Ik ben bezig aan ons laatste verhaaltje. Het geluid van de golven die op het strand breken met op de achtergrond de rustgevende lokale muziek. Roos tegenover me in het hangmatje. Het huisje is van hout. Zes dikke palen in de grond, beneden een hangmat, tafeltje en een lig-bed-bank. Boven staat een groot bed, en een mooie privé porch. Palmbomen in de tuin ervoor terwijl in de verte de zon ondergaat. Kan je een betere omgeving bedenken om je laatste verhaaltje te schrijven? Ik niet!!
Nou ja, laatste verhaal….. waarschijnlijk het laatste vanuit Bali. Ons volgend avontuur zal zich afspelen in het koude Nieuw Zeeland, waar we toch ook enorm naar uit kijken. Morgen terug naar Mataram airport in Lombok, vanwaar we terug vliegen naar Bali. De laatste paar dagen op de Gili Islands waren een mooie afsluiting.
Na een lekkere warme douche in een voor ons toch wel erg koude omgeving in de bergen zijn we lekker naar bed gegaan. Het was weer een lange dag op de scooter. ‘s morgens op staan aan het meer was een gewaarwording op zich. Langzaam trokken de wolken weg uit het meer en brak de zon door. Het beloofde weer een mooie dag te worden. Lekker ontbijten aan het meer, wat kleertjes wassen en dan een wandeling maken. Door het tropisch bos, met hier en daar een adembenemend uitzicht had op het meer, hebben we lekker een paar uurtjes gewandeld. Heerlijk!
De weg dwars door Bali heen, van het noorden naar het zuiden, was toch wel weer even spannend. Gewend aan de toch wat rustigere achteraf weggetjes langs de kust trokken we via de wat grotere wegen naar Ubud. Toch wel het meest bekende, of beruchte, dorpje in Bali voldeed helemaal aan de verwachting die we door de verhalen van anderen en het reishandboek hadden opgedaan. Kunst kunst kunst en nog meer kunst. Van grotere winkeltjes waar je van alles kon kopen zoals houtsnijwerk en schilderijen, tot de buurman bij ons huisje, die van huis uit allerlei enorm mooi leerwerk uit zijn mouw schudde. Er wonen hier volgens ons alleen maar kunstenaars. Je zou bijna kunnen zeggen een groot hippie dorp waar iedereen zijn kost verdient met de kunst. Erg leuk allemaal. Mama Jose, je zou je hier helemaal thuis voelen!!! En zo eenieder ander die van kunst houdt!
Na wikken en wegen, geld, tijd en toch vooral zeeziekte in overweging genomen te hebben besloten we om naar Lombok te vliegen. De anders 6 uur durende overtocht met de ferry zou voor Roos een 6 uur durende hel worden. Iedereen die ooit zeeziek is geweest, kan er over mee praten. Aangekomen op Lombok kwamen we twee franse mensen tegen die ook naar de Gili’s wilden. Aangezien het laat in de middag was hadden wij al besloten om tot aan Sengigi te reizen met openbaar vervoer en de dag er na de rest naar de eilandjes. Maar voor de zoveelste keer al deze reis veranderden de plannen ter plekke en charterden we met ons viertjes een taxi en een bootje voor de overtocht. In een klein vissersbootje legden we de laatste 25 minuten naar Gili Trawangan af. De zon ging net onder achter de eilanden en we hadden zowaar een eigen privé sunset cruise. Dat hadden we met de ferry nooit gehad en zo was ook dit weer een totaal juiste beslissing geweest!
Voor de zoveelste keer hebben we er weer wat erbij geleerd. Deze keer over het beoordelen van een kamer voordat je hem neemt. Op deze eilanden doet de generator het niet altijd even goed en zodoende hadden we geen stroom toen we rond keken. Het bed was lekker zacht en schoon. De toilet was schoon en deed het. Er kwam water uit de kranen en de fan zou het doen. We hebben het geweten. Het leek erop of de bladen de verkeerde kant op stonden. Vier uur s’nachts zijn we maar een uurtje op het strand gaan zitten om wat af te koelen, het was echt onhoudbaar. Moraal van het verhaal, controleer echt alles zelf! Oohja, voor ik het vergeet, proef de douche!! Ja je leest het goed, kijken of er water uit komt is niet voldoende. Gebrek aan zoet water op deze eilanden zorgt ervoor dat de meeste douches gewoon lekker brak (zeg maar gerust zout) water hebben. Keer op keer weer sta je weer voor verassingen. Maar ja. Het houdt de mens alert zullen we maar zeggen en het is ook nog eens goed voor het milieu!
Op zoek naar een kamer waar de fan het wat beter deed hebben we de dag erop een tijdje langs het strand gewandeld. Aan de andere kant van het eiland zouden wat leuke en vooral rustige plekjes zijn. Met verhalen als “ hotel is full, hotel is broken of hotel is closed” werden we keer op keer afgescheept. Met de moed in onze schoenen zijn we maar wedergekeerd naar het drukke toch wel toeristische en vieze centrum waar we zowaar uiteindelijk een lekker plekje kregen. Staan we s’avonds met onze mond vol schuim, net je tanden gepoetst, wil je spoelen en dan realiseer je je dat er geen wasbak te vinden is! We hadden toch ALLES gechecked!!!???? Haha…
Trouwens, Pam en Margot, we willen jullie even geruststellen! Haaitjes zwemmen WEG van je. Zie foto’s!! Ons duikje met Blue Marlin Dive was erg cool. Met de boot naar sharkpoint en dan maar lekker driften. Op een meter of 26 gaf de gids het teken… HAAI! Met onze camera in de aanslag zwommen we heel langzaam om een grote rots en ja hoor. Een White tip, van toch wel zeker twee meter. Zodra hij ons doorhad zwom die rustig en gestaag weg. Maar hij staat wel op de foto! Na nog 2 haaitjes tegen gekomen te zijn liet de gids ons nog wat bijzonders zien. Twee Pygmee Seahorses. Een centimeter groot beestje, wat er uit zag alsof hij gekocht was bij de Intertoys. Heel bijzonder. Verder heel veel schilpadden, twee stingrays en een of andere “bladvis”. Wie de naam weet mag het zeggen. Zijn we vergeten te vragen.
Op het nabijgelegen Gili Meno keert de rust weder! Veel rustiger is het hier. Na een hele mooie sunset gezien te hebben zijn we gaan slapen. De dag erop lekker 15 minuten lopen en je had het strand voor je zelf. Niemand in de wijde omgeving, behalve zo nu en dan een verdwaalde wandelaar. Was enorm fijn om zo een dagje aan het strand door te brengen. Lekker beetje gezwommen, gesnorkeld en vooral gerelaxed. Roos heeft nog een super zandkasteel gebouwd en zo was ook deze dag weer een succes.
Nu zit ik aan het eind van mij laatste verhaaltje. Gili Air. Onze laatste stop. Zodadelijk een hapje eten en het vervoer terug naar Bali regelen. Deze laatste twee eilandjes waren erg fijn om mee af te sluiten. Onze tijd in Bali zit erop. We hebben heel veel gezien, veel nieuwe indrukken opgedaan. Het is een heel bijzonder en ook erg mooi land. Blij en voldaan sluiten we deze eerste periode van onze trip af. Maar ook kijken we enorm uit naar de volgende stop. Na 2 dagen in Sidney door te brengen gaan we de 27e naar Nieuw Zeeland. Het busje is geregeld en ook vandaar zullen jullie ons kunnen volgen met nieuwe verhalen en nog meer foto’s.
Dikke knuffel van ons beide en tot snel.
Roos en Chris.
12 juli 07
Na twee dagen paradijselijk te zijn verwend in Lovina zijn we vandaag bibberend van de kou door het bergachtige gebied van midden Bali gescooterd.
Al weer een week voorbij, wat gaat dat snel en wat hebben we weer veel gedaan. Na wat rondwandelen in Sanur (en een drankje met onze vrienden uit België) hebben we ons avontuur voort gezet richting Candidasa.
We kozen ervoor om de “road less travelled” te nemen en toerden over de geweldig mooie Sideman road. Terwijl we door dit adembenemend en uitgestrekt natuurgebied vol rijstvelden en hoge gebergte reden, trokken we aardig wat bekijks met ons westerse uiterlijk en ons toch nog enigszins onhandig rijgedrag. Twee westerlingen die aan de kant van de weg een boterham met pindakaas smeren terwijl een boer in het beekje enkele meters verderop zijn (waarschijnlijk) enige koe aan het wassen is…hahaha..lol.
De volgende ochtend zijn we in Candidasa wakker geworden van de golven van de zee en van de dames van het hotel die netjes ons stoepje aan het bezemen waren. Na een heerlijk ontbijt en een internet avontuur (waarbij het zo lang duurde om online te komen dat je in die tijd gemakkelijk drie vreemde talen had kunnen leren) vertrokken we als ware motorhelden (grote helm en zonnebril, gezicht ingesmeerd, lange mouwen en lange broek) richting Tirta Ganga.
Hier genoten we van een mooi waterpaleis en nog een boterham met pindakaas. Vervolgens snel door naar Tulamben. We hadden namelijk vernomen dat hier een mooi wrak zou liggen waar we graag een duikje op wilde doen. Na wat onderhandelen over de prijs van ons duiksetje eindelijk weer eens in het water. Heerlijk en nu maar hopen dat we het schip kunnen vinden. Te eigenwijs voor een gids!! Maar gelukkig daar was tie al. Het in 1942 door de Japanners, getorpedeerde US Navy cargoschip lag er nu vredig bij. Omringt door allerlei (voor ons) vreemde vissen waagden we ons de diepte in. De boeg lag op een meter of 5 en het achtersteven lag op 28 meter diepte. Het was een heerlijke duik en op de terugweg (tijden de veiligheidsstop) hebben we bewezen dat stingray’s niet gevaarlijk hoeven te zijn als je er maar zachtjes genoeg op gaat liggen!! Oeps!! Geheel bedekt onder het zand lag een kleine stingray zijn schoonheidsslaapje te doen. En zonder dat Roosje het in de gaten had dwarrelde ze zachtjes neer op dit beestje, dit om nog even haar veiligheidsstop uit te zitten. Geen zorgen het beestje zwom rustig weg en besloot zich opnieuw in te graven een meter of twee verderop.
Later die middag zijn we weer op de scooter geklommen en zijn we in het schemer donker naar Yeh Sinah gereden. Een wijze les, in het donker rijden is op zich al een uitdaging maar het blijkt dat men in Bali in de avonduren al het vrachtverkeer de straat op stuurt!! Grote rokende monsters voor je waar wij natuuuurlijk niet zo snel omheen durven te scheuren als de lokale bevolking (twee richtingsverkeer op een weg zo smal als een uit de klauwen gewassen fietspad!!). Het gevolg was dat we er twee keer zolang over deden en compleet onder de uitlaaddampen en gezandstraald in ons hotelletje in Yeh Sinah aankwamen haha.
Bij aankomst bleek dat het hotel waar we ons in bevonden slecht onderhouden en erg vies was. Te moe om nog verder te rijden besloten we de nacht zo goed mogelijk door te komen en kropen we in onze eigen lakenzakje in de hoop dat dat zou helpen.
De volgende ochtend nog steeds moe en vies waren we het zat. We rijden door naar Lovina en zoeken daar een fijn, rustig en vooral schoon hotelletje om even bij te komen van deze ervaring. Gelukkig kwamen we onderweg heerlijke warmwater bronnen tegen waarin we ons van al dat vies konden ontdoen. En ja hoor later die middag vonden we in Lovina na wat zoeken een heerlijk plekje aan het strand, met warm water en heerlijk eten wat een luxe!!
En zoals ik al zei vandaag na twee dagen paradijs zijn we, bibberend van de kou door het bergachtige gebied van midden Bali gescooterd richting de meren van Danau Bratan maar daarover meer de volgende keer!!
Groetjes Chris en Roos
07 juli 2007
Zo….. lekker gedoucht, lekker op bed, tijd voor een verhaaltje. Het was weer een enerverende dag vandaag! Met de “motobike” van Ulu Watu naar Sanur gereden via de Bypass road. Achterop zitten was al een hele opgave, laat staan het rijden zelf. Goed gedaan hoor Roos. Daar later meer over.
Na het hectische en drukke Kuta, waar men je van alles en op alle mogelijke manieren probeert te verkopen, van t-shirts, armbandjes, massages, surflessen, zonnebrillen, pijl en boog, tot dodelijke blaaspijpen, werd het tijd voor wat rust in ons leven. (zwaar leven he, zo op reis) Dus de volgende stap was Jimbaran bay. Na een half uur overlegd te hebben met de taxichauffeur over de prijs, was hij de volgende dag nergens te vinden. De prijs was dan ook misschien wel te mooi om waar te zijn. Maar daarom niet getreurd, hup, de volgende taxi biedt zich alweer weer aan.
Jimbaran is super relaxed. Heel strand, alleen voor ons. Zo zou het moeten zijn. Met je blote voeten slenterend langs de zee. De hotelletjes en restaurantjes maken langzaam plaats voor lokale vissersboten tussen de kleine hutjes. Er zit een meneer onder zijn boot het visnet te reparen terwijl een eindje verderop er twee het net uit de knoop aan het halen zijn. Weer wat verder komt een bootje met volle snelheid naar het strand gevaren. Blijkt allemaal in orde te zijn, eenmaal vastgelopen op het strand worden ze ineens omring door een groepje mannen, en samen nemen ze de boot op de schouder. Naast de grote en mooie ressorts, dure restaurants heb je hier ook nog het echte gevoel ver van huis te zijn. Heerlijk.
Volgens de taxichauffeur was er niks aan in Jimbaran bay, en was Dreamland toch echt wel vele male leuker. Dus wij waren helemaal in de stemming naar een nog mooiere plek. Dreamland was echt een heel mooi strand, alleen een beetje druk. Leek wel een beetje op Mambo beach. Alleen dan ipv de stagiaires had je hier voornamelijk Australiërs, en 3 keer per dag een buslading Japanners die toch echt allemaal een foto moesten hebben van het strand. Zie je het al voor je, 200 man langs de waterkant, en maar foto’s klikken. Hahaha. Roos verschool zich maar lekker in ons hutje. Ze had trouwens wel geld kunnen verdienen met het op de foto gaan met deze Japanners. Om de haverklap worden we gevraagd of we op foto wilden met hun. Tja, blond haar en blauwe ogen zullen we maar denken he! Chris heeft nog een paar lekkere surfsessies achter de rug hier. Lekker inkomen voor strakjes Uluwatu. Boardje gehuurd, en lekker surfen.
Jammer genoeg is Roos de dag dat we door gaan naar Ulu Watu een beetje ziek. Zware verkoudheid, helemaal dicht. Maar na het een en ander verschuiven van rugzak, houden we een klein rugzakje voor haar over, en gaan we toch op pad. Eenmaal aangekomen in Ulu Watu eerst met de trap naar beneden. Ik heb ze niet geteld, maar het waren een boel treden. Geloof me! Na eerst een beetje rondgelopen te hebben tussen alle macho surfers, en gezocht naar een kamer, zijn we eerst maar wat gaan eten. Een heerlijke “Ozzie burger” ging er wel in na een paar dagen alleen maar nasi! Lekker dikke burger, bacon ertussen, hmmmmm. Dat ging er wel in.
Geslapen hebben we uiteindelijk bij “Agus.” De eigenaar van “Surfcamp Maniac” hier was Chris al eerder geweest samen met Pieter. Agus herkende hem nog, en vroeg waar mijn lange haar was en mijn vriend Pieter. Peewee, je krijgt de groetjes van Agus!
De volgende ochtend na het ontbijt is Chris gaan surfen. Roos, zo ziek als ze ondertussen was, is toch mee gegaan. Boven op de kliffen, in een van de warung’s (tentjes waar je kan eten, spullen achterlaten, gemasseerd worden etc) heeft ze foto’s gemaakt. Het is wel van heel ver, maar toch heeft ze een paar leuke foto’s kunnen maken. Dushi, echt helemaaaal te gek dat je dat hebt gedaan. Zo lief! Kan me geen betere vriendin wensen! Na de mellow 3-4 voet golven van Dreamland was de 5-6 voet van Ulu Watu toch wel even wennen. Maar de tweede sessie ging al stukken beter. Heb weer even heerlijk gesurft! ‘s Avonds met de spierpijn in me hele boven lichaam, armen zo slap als spaghetti, ben ik na het eventjes volgen van “Friends” als een blok in slaap gevallen.
Vandaag was het tempel en reis dag. We hebben besloten om maar niet naar de Gili Islands te gaan nu, aangezien we daar willen duiken. Maar met het oog op Roos haar (aan de beterende hand zijne) verkoudheid, besluiten we een scooter te huren, en eerst het binnenland van Balie te gaan verkennen. Maar eerst naar de tempel van Ulu Watu.
Pura Luhur Ulu Watu, is een van de belangrijke tempels voor de goden van de zee in het Hindoeïsme. Deze tempel is gebouwd in de 11e eeuw. Het mooiste van de tempel is het uitzicht. Gelegen op de hoge kliffen, kijk je uit over enorm steile wanden, waar grote golven tegen aan beuken. Een machtig gezicht, waar je uren naar kan zitten kijken. Onze gids heeft ons heel veel verteld over het Hindoeïsme, en goed beschermd tegen de apen die je zonnebrillen of iets anders dat glimt maar al te graag van je over nemen. Kleine domper op dit uistapje was dat de apen bij de parkeerplaats onze gloednieuwe scooter hadden opengepulkt. Het hele zadel lag open. Hoe moesten we dat nu aan Agus uitleggen. Echt heel arelaxed, maar gelukkig is ook dat allemaal goedgekomen. Wij helpen hem, hij helpt ons, en samen komen we er wel uit.
Besloten om toch een scooter te huren zonder schakeling, toch we wat makkelijker. Eenmaal dat dit geregeld is, voor een astronomisch bedrag van 400.000 rupiah voor 10 dagen (Naf 8 per dag) zijn we onderweg naar Sanur. Roosje heeft gereden, en ik vond het al eng genoeg om achterop te zitten. Haha ik denk bijna net zo moe te zijn als Roos. Auto komt links langs, oohnee, rechts inhalen, oohnee, van beide kanten heb je een. Toeterend van alle kanten zoeven ze langs. Drie man op een scooter, terwijl er met de baby gespeeld word of gesms’t word. Ooh man wat een ervaring. Dit allemaal, gecombineerd met het links rijden, maakt het allemaal toch wel heel spannend. Maar we hebben het in een keer gevonden. Helemaal goed he! Ook ons slaapplaatsje hebben we gevonden. Een hele boven verdieping voor ons alleen. Heerlijk. Zoals begonnen, ga ik ook sluiten. Lekker op het bedje, schoongewassen van de straat, even wat fotootjes kijken en dan langzaam in slaap doezelen met het geluid van een live bandje ergens op straat in de achtergrond. Morgen gaan we lekker op ons gemak door Sanur struinen. Heerlijk. Life is beautiful!
Groetjes,
Roos en Chris
01 juli 2007
Na een lange reis (van 26 uur) zijn we aangekomen in Kuta (Bali). Er leven 3,2 miljoen mensen in Bali en dat is te zien haha. Scooters, auto’s, paardenkoetsen en verkopers komen van alle kanten uit hoeken en gaten te voorschijn. En ze rijden je (rechter) naad uit je broek, maar raken je niet….een topsport waar we ons maar niet aan wagen!!
Onze eerste herberg had een bad, dus heel erg luxe, maar alleen maar steenkoud water brrr. En het matras was, zo leek het, gevuld met zand van het strand. Erg romantisch maar niet erg comfortabel. De volgende dag zijn we dan ook haastig op zoek gegaan naar een ander slaapplekje. We vonden Berlian Inn. Een heerlijk matras, vlak bij het strand en 18 Naf per nacht voor twee personen incl. ontbijt. Dus verhuizen maar!!
Deze avond zijn we met ons nieuw gekochte (maar stiekem tweede hands) reisboek over Bali en Lombok op het strand gaan zitten. Daar hebben we Bon Java en zijn gang ontmoet (zie foto’s) en mochten we meezingen met zijn beste imitaties van de enige echte Bon Jovi!! Heerlijk omringt te zijn door deze intense tevredenheid. Het gemiddelde salaris hier ligt tussen de $50 en $100 per maand. Ook al hebben ze niet veel ze zijn blij en vroegen ons niet om geld. Dus hebben we ze later die avond een paar echte Heineken biertjes gebracht.
De volgende dag hebben we eigenlijke bijna de hele dag geslapen. We werden om half drie in de middag wakker hahaha. Ik denk dat we het nodig hebben gehad want daarna voelde we ons als herboren!! Na het “ontbijt” zijn we het internetcafé in gegaan om de website up te date. Dat viel nog niet mee maar gelukkig kregen we steun van onze helpdesk, Roderick, in Nederland! En ja na twee uur uploaden en verzenden was het zover. We zijn weer up and running!!
Verder zijn we nu druk bezig een route uit te stippelen voor de komende weken. De eerste week zal er ongeveer zo uit zien (Google maar mee): Kuta (in Bali dus waar we nu zijn), Jimbaranbay, Dreamlands, Ulu Watu, Sanur, Lebih, Pandangbai. Hier zullen we per boor overstekken naar Lombok om richting de Gili Islands te gaan. Waar het wat rustiger is en we heerlijk kunnen duiken en surfen. Chris is trouwens vandaag ook nog even lekker gaan surfen. Ik was blij te zien dat hij het nog niet verleerd is. Dit omdat we in Ulu Watu waarschijnlijk wat grotere golven gaan tegenkomen!!
Dit was het voor nu, tot de volgende keer
Groetjes Chris en Roos