Nieuw Zeeland
25 augustus 2007
Moe en met bevroren vingers en tenen, maar voldaan en trots op het niet bereken van onze botten kruipen we weer in onze space camper. Morgen zullen we zeker spierpijn hebben en zal de blauweplek op mijn been langzaam paars worden denk ik..haha. Maar we hebben het gedaan, we zijn gaan skiën!!
Na het “slagveld” van Trebble Cone een dagje geobserveerd te hebben besloten we de uitdaging aan te gaan. Nadat de wekker om half 8 ging hebben we heerlijk ontbeten en zijn we vanuit Wanaka naar de skipiste gereden.
En nadat we ons in onze gehuurde skischoenen hadden weten te wormen en onze ski-latten eens grondig geïnspecteerd hadden kon het serieuze werk beginnen. Onze twee uur durende skiles bestond voornamelijk uit het leren te remmen terwijl je in volle vaart en met de slappe lach de piste afkomt scheuren, een hele kunst!! Gelukkig hadden we een klein groepje (4 pers) en vielen we netjes om de beurt.
Na eerst een paar keer van een klein hellinkje af te zijn gegaan waren we, volgens onze instructeur, klaar voor de volgende stap. Op naar de skilift. Terwijl we onderaan de lift zenuwachtig de hoogte van onze volgende afdaling bekeken vergaten we dat een bijna nog grotere uitdaging ons eerst te wachten stond. De lift!! Het ziet er zooo makkelijk uit. Kijk zegt de instructeur, je schuift gewoon naar voren als het jouw beurt is, zet je ski’s in de juiste richting, stopt dit stoeltje tussen je benen en dan laat je je sierlijk de helling optrekken….appeltje eitje!! Ahum, nou we hebben het geweten haha. Het naar voren schuiven als het jouw beurt is is al een uitdaging op zo’n steile helling, laat staan je ski’s in de juiste richting en de juiste geultjes te krijgen en hoezo kan ik niet zitten op deze “stoeltjes”?Als ik ooit een baantje in een ski gebied krijg zet mij dan maar bij de lift. Wat moet de man een lol hebben gehad!! Naar beneden kwamen we wel en na een paar uurtjes oefenen gingen we steeds sneller en konden we zelfs bochtjes maken maar dat naar boven komen hahaha levensgevaarlijk!!
Ook onuitstaanbaar zijn die etterbakjes van nog geen 5 jaar oud die, net als jij denk super snel te gaan en cool te zijn, je voorbij komen scheuren alsof het niets is. Sneeuwhappen noem ik dat…gggrr.
Maar goed dat snow-boarden zag er nog veeeel moeilijker uit en na een paar filmpjes van je “beste” momenten en een warme kop chocolademelk ben je best wel trots op jezelf, althans wij wel haha!! Reden genoeg om onszelf eens flink te trakteren op een mega hamburger (Fergburger in Queenstown) we hebben hem bijna helemaal opgekregen!!
De volgende dag besloten we te relaxen en dus vooral zo min mogelijk te doen. Dit “niet” vanwege onze spierpijn maar omdat we daar erg veel zin in hadden echt waar!!
Eenmaal bijgekomen en weer (bijna) helemaal de oude, hebben we onze zinnen op wat nieuws gezet, we willen pinguïns zien!! Na een pitt stop in Bluff zijn we richting Porpoise- en Curio-bay gereden. Hier zouden namelijk aan zee in een soort van versteend woud kolonies YEPPERS (Yellow Eye Pinguïns), Fur seals en Hooker sea lions zitten. Eropaf dus!!
Toen we na twee uurtjes rijden vol spanning het strandje opslopen waren we toch enigszins teleurgesteld daar helemaal NIETS te vinden. Geen pinguïn, geen Fur- of Hooker-seals, niets!! Bij navraag bleken we te vroeg te zijn. De pinguïns komen weer aan land tegen 5 uur in de avond. Dan maar wachten tot 5 uur, nog 4 uur wachten vanaf nu…
Terwijl ik me weer lekker warm in onze space camper nestelde en de Loney Planet las ging Chris op onderzoek uit door “het versteende woud”. Nog geen half uur later klopte hij buitenadem en met grote ogen op de camper…..hijg,hijg…nu meekomen….hijg,hijg…pinguïn!! Snel schoenen aan en kijken. En ja hoor daar zat een pinguïn, netjes verstopt achter een stukje gras!! Langzaam sluipen we dichterbij en maken we foto’s alsof ons leven ervan af hangt haha. Deze Yellow Eye Pinguïns komen alleen voor op het Zuidereiland. Ze zijn 70 cm groot en hebben een gele streep over hun oog en heel mooi (zie foto’s)!! Ze kunnen 20 jaar oud worden en duiken tot 130 meter diepte!!! Erg indrukwekkend dus!! Ik ben erg blij dat Chris deze pinuing gevonden heeft want het was de eerste en laatste Yellow Eye Pinguïn die we gezien hebben. Ook om 5 uur was er verder niets te zien, net als op vele ander strandjes waar we naar deze bijzondere beestjes zochten.
Wel hebben we de Hooker sea lion bij Sandfly bay gezien. Deze zijn toch een stukje groter dan de Fur seals die we eerder zagen. Vooral als ze overeind komen en eens flink naar je grommen haha. Gek, veel van deze foto’s zijn “bewogen”!!
Het was avond toen we in Oamaru aankwamen. En toen we de parkeerplaats van de bay opreden stond er een bordje “Slow, pinguïns crossing”. Hahaha lol alsof er zoveel zitten dat ze de straat gewoon oversteken. Toen we om het hek heen liepen om te kijken waar we morgen als het licht is naar pinguïns konden gaan zoeken liepen we spontaan tegen zo’n 20 Blue Pinguïns aan.
Ik denk dat ze een soort van werkoverleg hadden. Ze stonden in een cirkeltje en schaterende er luidt op los!! We konden er erg dichtbij komen. Ze zijn helemaal niet bang. Maar reageerde wel op de camera (vandaar dat we maar 1 foto gemaakt hebben). De volgende dag zijn we opgestaan voor zonsopgang om op tijd te zijn en dus wat foto’s te kunnen maken. Zodra het licht wordt gaan ze de zee in op jacht naar malse visjes en ze komen dan pas weer in de avond aan land.
Hoe ze het doen dat weet ik niet, misschien maken ze zich onzichtbaar of hebben ze ondergrondse tunnels die direct in zee uitkomen maaaaar we hebben geen enkele pinguïn gezien!! En ik weet zeker dat ze er zaten hahaha!! Maar goed, we hebben wel nog even kunnen spelen met een fur seal die naar ons zwaaide toen we weg gingen dus wat wil je nog meer?!
En nu, nu schrijf ik alweer het laatste verhaaltje vanuit Nieuw Zeeland. Wat gaat de tijd snel en wat was ook dit land weer ontzettend mooi en bijzonder. De bergen, meren, watervallen, gletsjers, pinguïns, zeeleeuwen, het skiën in dikke pakken sneeuw en de aardige mensen…had het voor geen goud willen missen!! We brengen nu onze laatste dagen door in Christchurch en bereiden ons voor op ons nieuwe avontuur Australië! Wel spannend hoor! Ben benieuwd wat we daar weer allemaal gaan beleven. Maar daarover meer de volgende keer!!
Groetjes Rosanne en Chris
19 augustus 2007
Na een paar koude en bewolkte dagen zijn we blij te horen dat het vandaag zonnig word..... boven de wolken dan wel, grappenmakers!En dus, 3 keer raden, wij gaan naar de zon! Ja, vandaag was weer een hele ervaring. Maar daar straks meer over.
Om terug te komen waar we gebleven waren in ons laatste verhaaltje, de overtocht van Wellington naar Picton was een geslaagde. We vertrokken met enorm veel wind, de bus wiebelde heen en weer in de parkeerplaats maar gelukkig viel de ruim 3 uur durende overtocht reuze mee. Aangezien we om 1 uur ‘s nachts aankwamen hebben we boven bij het haventje maar meteen de auto geparkeerd en lekker daar geslapen.
Na de volgende dag een klein stukje van de ‘scenic route” de Queen Charlotte drive gereden te hebben, zetten we koers naar het zuiden. Een zeeleeuwenkolonie bij Kaikoura is onze eerste stop. Zo ontzettend cool om gewoon langs de snelweg (aan het water) deze beestjes op hun gemak bezig te zien. Nou ja beestjes, ze waren best wel groot. Na eerst voorzichtig wat foto’s gemaakt te hebben van een afstandje kropen we steeds dichterbij. Roos wilde natuurlijk weer deze lieve beestjes gaan aaien maar dat leek mij niet zo’n goed idee. Geluk bij een ongeluk, de zeeleeuw het dichts bij Roos leek wel ziek te zijn en begon in een keer wild om zich heen over te geven. Bij nader inzien maar niet aaien haha. Misschien wel een goede keus geweest! Ook omdat de bordjes langs de kant van de weg aangaven dat een minimale afstand van 20 meter verstandig was, ze kunnen bijten. We besloten terplekke maar om hier te blijven slapen en zo hebben we dus een nachtje doorgebracht tussen de zeeleeuwen! Weer eens wat anders haha…
Na een lange dag rijden met een zieke Chris achter in de auto kwamen we aan bij de Hanmer springs. ’s Morgens had ik lekker thee gezet en een broodje gemaakt voor Roos terwijl die weer op zeeleeuw jacht was. Blijkbaar toch niet genoeg ventilatie met het dakraam open en binnen een uur had ik een enorme hoofdpijn tot ik er misselijk van werd. Na een paar uurtjes de pijn proberen weg te slapen besloot Roos toch maar te gaan rijden zodat we in ieder geval ergens zouden komen vandaag. Na een flinke kotsbui (aangestoken door de zeeleeuw?) van de hoofdpijn en een lange rit was het erg lekker om terwijl het sneeuwde lekker op te knappen in de thermische buitenlucht baden (40 graden) van de Hanmer springs. Het kwam mooi uit, want het was weer tijd om een keertje te douchen! Haha.
Helemaal schoon en ook weer helemaal opgeknapt vielen we prooi aan een nieuwe ziekte. De goudkoorts haha! Na al diverse malen zonder enig resultaat gezocht te hebben naar de pot met goud aan het eind van een regenboog (zie vorige foto’s) en het voorbij komen van verschillende gouddelver -stadjes op onze rit naar de westkust besloten we dat het tijd was om ons geluk te beproeven in Shanty Town. Helaas bleek er alleen goud te vinden tot half 6 s’ avonds. Maar daartegenover stond wel dat we op een groot verkavelingplan boven op een berg genoten hebben van een prachtige zonsondergang en een heerlijk rustige nacht hebben gehad. De volgende dag was het zover. In dit nagebouwde stadje hebben we heerlijk wat uurtjes doorgebracht en uiteindelijk ons geluk beproefd met het goud zoeken. Rijk zijn we niet geworden, maar we hebben wel ons eigen goud! Whoohoo!
Na ons goud-zoek-avontuur zijn we doorgereden naar de Franz Josef Glacier. Het gevoel dat je kreeg bij dit natuurgeweld is bijna niet te beschrijven met woorden. Na een wandeling van een half uur kwam je uit op een view point en zag je in de verte, op meer dan een kilometer afstand, deze enorme gletsjer opdoemen tussen de bergen. Een machtig gezicht! Maar dat was natuurlijk niet genoeg. De volgende wandeling bracht ons tot op steenworpafstand van deze gletsjer. Tijdens onze wandeling van bijna 2 uur naar de “terminal face” van deze gletsjer voelde je jezelf toch steeds kleiner worden in al dit natuur geweld! Rotswanden in een hoek van 90 graden aan beide kanten van de valei staken meters en meters hoog de lucht in. In vroegere tijden was hier de gletsjer nog door heen gekomen maar in de loop van duizenden jaren word hij steeds kleiner en trekt hij zich langzaam terug. Uiteindelijk aan gekomen bij de voorkant werd je vanzelf steeds stiller. Na een paar foto’s gemaakt te hebben en ademloos om je heen gekeken te hebben zijn we langs een van de rotswanden terug gelopen naar de auto. De metershoge watervallen die je hier tegenkwam waren ook nog eens adembenemend maar vielen enigszins in het niet met de pas opgedane indrukken van de gletsjer. Moe maar voldaan hebben we ’s avonds aan een meer ons kamp opgeslagen en ons weer vergaapt aan de foto’s. Het leek bijna of nu pas, na het bekijken van de foto’s, het echt tot ons door drong hoe immens groot dit hele gebeuren allemaal wel niet is. Heel indrukwekkend.
Na een ochtendwandeling langs het meer en hele mooie reflecties van de bergen in het meer op de foto te hebben gezet zijn we doorgereden naar de volgende gletsjer in deze regio. De Fox Glacier. Ik ga nu niet nogmaals het hele verhaal vertellen maar ook hier weer onvoorstelbaar mooi. Deze wandeling was wat minder zwaar en lang. De gletsjer was ook iets kleiner dan de vorige. Maar nog steeds is ook heel duidelijk op de foto’s te zien hoe klein wij als mens eigenlijk zijn. We waren er allebei van overtuigd, de Franz Josef was toch wel indrukwekkender! Vervolgens zijn we doorgereden naar Haast. Highway 6 loopt vanaf Fox helemaal langs de kust tot aan Haast waar hij het binnenland intrekt. Na een mooie tocht besloten we een korte wandeling te maken richting Monro Beach. Een makkelijk pad van 40 minuten zou tot dit strand komen en er zouden pinguïns zitten. Nou we hebben het geweten. Na al flink wat gelopen te hebben bij de gletsjers bleek deze 40 minuten toch ruim 50 minuten heen hetzelfde weer terug te zijn. Het gene wat als makkelijk was aangegeven bleek berg op en af te gaan en tot overmaat van ramp was er een grote boom over het pad gevallen. Na flink wat geploeter en geklauter kwamen we daar wel overheen. We laten ons niet zomaar tegenhouden!
De pinguïns bleken uiteindelijk verandert te zijn in sandflies. Er was geen pinguïn te bekennen!! Na een uur op het strand gezeten te hebben, heel stilletjes wachten op het grote moment besloten we dat het tijd was om te terug te gaan. De sandflies maakten je gek. Vooral arme Roos werd er helemaal gestoord van. Honderden van deze vliegjes die ook nog flink beten. Iedereen die op Curaçao wel eens last heeft gehad van de z.g. wimpiri’s, nou deze zijn nog 10 keer erger! Daarom niet getreurd, we rijden door naar Jackson bay waar je ook kolonies langs de weg aan het strand zou hebben. Maar helaas, ook hier na een wandeling naar het strand geen pinguïn te bekennen. Wat wel erg leuk was om te zien waren de dolfijnen die we tegenkwamen toen we terugreden naar Haast om vandaar uit richting Queenstown te gaan. Toch enigszins iets gezien maar of er pinguïns zitten hier, wij hebben onze twijfel haha.
Na ons helemaal in de war te hebben laten brengen in “Puzzling World” vlakbij Wanaka besloten we daar maar te slapen. De optische illusies in dit puzzelpark maken je helemaal gek. Van gezichten in de muur die je met hun ogen volgen tot hologrammen. Kamers die bijna 2 meter verschilden in hoogte van de ene muur tot de andere muur, maar dat zag je niet met het blote oog. Kamers waar je de zwaartekracht leek te testen tot je er duizelig en misselijk van werd. Dit was echt een uitstapje waar je achteraf niet meer weet wat er nu wel en niet echt is in deze wereld.
En zo werden we wakker aan het meer van Wanaka. Een uurtje van Queenstown af is dit een klein stadje aan de voet van verschillende grote ski resorts. Het leek weer een bewolkte dag te worden aangezien de bergtoppen niet te zien waren. Na wat boodschapjes gedaan te hebben zijn we bij het informatie centrum wat gaan rondvragen over de sneeuw mogelijkheden hier in de buurt. Besloten werd om het skiën tot morgen te laten en vandaag maar eerst eens even te gaan kijken in “Treble Cone”. Het was een mooie dag om dat te doen zeiden ze. Want the weather forecast was ‘sunny”……only above the clouds though haha!! Ook hier voel je weer hoe klein je als mens eigenlijk bent. Enorme bergen met enorme velden vol met sneeuw. Heel bijzonder allemaal. Kijk snel bij de foto’s en je begrijpt een beetje hoe wij ons voelden. The Pirates of the Caribbean (zo associeert iedereen ons als we vertellen waar we vandaan komen) gaan de sneeuw in! Morgen een skilesje en eens kijken hoe dat zal gaan. We zijn benieuwd! Dat het koud en leuk wordt weten we zeker. De rest…… dat vertellen we volgende keer weer.
Na deze enerverende week met weer een heleboel spannende, leuke, mooie, indrukwekkende dingen gezien te hebben gaan we nu weer een lekker slaapplekje zoeken en morgen om 7.30 am op te staan (en dat op vakantie) om weer de bergen in te gaan. Deze keer dus om te skiën!! Spannend! We laten weten hoe het was.
Knuffels en groetjes
Roos en Chris
11 augustus 2007
Deze week staat ,speciaal voor de toch enigszins jaloerse thuisblijvers, niet alleen in het teken van onze avonturen maar ook in het teken van onze beslommeringen in en rond de camper.
Onze space ofwel wicked camper is een iet wat groot uitgevallen personen auto die erg mooi is ingericht (zie foto). Achter de twee stoelen, voor in, hebben de makers twee grote houten kisten gemaakt waarin je je spulletjes kwijt kunt. Daartussen zit een tafeltje wat je in de avonduren kun omtoveren tot een bedbodem. Met de drie dunne matrasjes (die lijken op kussens voor de tuinstoelen) en onze nieuw gekochte lekker warme slaapzakjes maken we hier vervolgens iets van wat op een bed lijkt. Als je op je rug ligt past het net net. Aan het eind van de auto heeft men een klein keukenblad gemaakt met een wasbakje, een 10 liter jerrycan en een 1 pits gasstel.
Met je hoofd in de keuken (tussen de suiker, het brood en de ketjap manis) en met je voeten tegen de achterkant van de voorstoelen ligt het toch het best. Nog even de bedden weer opzij want we zijn de toilettas vergeten te pakken. En na het tandenpoetsen, wat gedraai en geruzie met de gordijnen begint de nacht. Auw is dat jouw voet? Uhh ja van wie anders hahaha! We zijn ervan overtuigd dat de makers van deze constructie er zelf geen nacht in geslapen hebben! Al mag dat de pret niet drukken.
Tegen de ochtend (een uur of 6) begint er altijd iets lawaai te maken. Of de auto’s langs de weg waar je staat of de vogels in het bos waar je staat. Een dekentje over je hoofd en doorslapen! Dit weten we meestal te rekken tot een uur of acht en dan is het toch echt plassen geblazen haha wat een opluchting en wat een schitterend uitzicht weer deze ochtend! Je komt met zo’n camper toch wel echt op de mooiste plekjes. Snel terug je slaapzak in totdat de verwarming van de auto de ergste kou in onze space camper heeft weggeblazen (vanochtend was het 10 graden in de bus brrrr).
Nadat Chris tevergeefs geprobeerd heeft van binnenuit bij het brood, het beleg en een mes te kunnen begeeft hij zich heldhaftig buitenom richting de achterklep van de auto. Hij maakt daar een heerlijk ontbijtje met warme thee en ik stapel ondertussen de bedjes op en creëer een zitplekje. Na het ontbijt is het (eens in de twee/drie dagen maar hoor) tijd voor onze douche. Met de bedjes en het tafeltje aan de kant en een emmertje met 10cm lauw water (zuinig zijn met water en gas) manoeuvreer je je tussen die twee houten kisten. En terwijl op je knieën zittend je oksels en billen zo goed als het kan wast wacht de ander voorin de auto, lezend in de Lonely Planet om te kijken wat voor spannende avonturen we in deze regio kunnen beleven. Na een nieuw emmertje water, de grote wisseltruc en het meteen maar even wassen van de sokjes en onderbroekjes, kleden we ons aan en kan het avontuur weer beginnen.
De laatste week hebben we onze camper getrakteerd op 1200 kilometer benzine en heeft hij ons in ruil naar de meest adembenemende plekjes gebracht. Toen we op onze weg via Raglan naar Te Kuiti een auto tegenkwamen die tot aan zijn nummerbord vast zat in de modder hebben we toch maar besloten om te draaien en onze plannen enigszins aan te passen haha. We besloten via Hamilton naar Te Kuiti te rijden en daar een toertje door de "Waitomo Caves te doen. Heel bijzonder heb je daar een soort glowworm aan het plafond van de grot hangen. Deze verlicht zijn staart waarmee hij vliegjes lokt en zo zijn eten bij elkaar verzameld. Heel mooi om te zien. vervolgens besloten we om naar Taupo te rijden (highway 3 en 1 voor de Googlelaars onder jullie) en kwamen onderweg toevallig the hidden vally of Orakei Korako tegen welke ligt aan de Waikato rivier.
Na een rustige nacht zijn we de volgende dag op onderzoek uitgegaan. Met een bootje naar de overkant van de rivier, wat een prachtig vulkanisch gebied. De thermische activiteiten warmen de grond en het water op, soms tot aan het kookpunt. Dampend stoom uit de bossen, warmwater pools en watervallen en mega grote kokende modderpools zijn het gevolg. Ik kan me nu goed voorstellen dat de men voor de film de Lord of the Rings deze omgeving als filmset heeft gekozen. En nog helemaal onder de indruk kropen we ’s avonds ons bedje weer in. De dagen hierna vielen we van de ene in de andere verbazing en komt geen eind aan dit bijzondere gebied. Nadat we bij Taupo de Huka Falls hebben bekeken zijn we naar de craters of the moon gegaan. Hier hebben we ons, in een wandeling van ruim een uur, echt als op de maan gevoelt. Een schitterend maanlandschap met stoom uit alle hoeken en gaten. De volgende dag waren we precies op tijd om de kracht van water te zien bij de Aratiatia Dam. Drie maal per dag gooien ze hier een reusachtige dam open. Hierdoor wekken ze stroom op maar het geeft ook een indrukwekkend plaatje. Het eerst zo kalme riviertje lijkt te exploderen en verandert in een ruwe wildwater baan. Je zou maar een visser zijn het hier niets van weten hahaha. De ochtend daarop wat nieuws geprobeerd…douchen in een warmwater rivier met waterval (Kerosene creek bij Rainbow Mountain). Echt super zo in de natuur maar raak je zeepje niet kwijt want die vind je nooit meer terug!! En nu, nu zijn we alweer een uurtje wakker en kijken we uit over de Mangaweka rivier welke we gister gevonden hebben toen we via Taupo en de dessert road (highway 1) naar het zuiden reden. Het is vandaag een heerlijk zonnige dag en ik ben nu al benieuwd wat voor moois de dag van vandaag gaat brengen. Maar meer daarover de volgende keer.
Dushi bida! (het leven is mooi!)
Knuffel Roosje en Chris
04 augustus 2007
Life is what happens to you while you’re busy making other plans. (John Lennon)
Deze wijze woorden staan op de sticker op het dashboard van onze “Crea oftewel Wicked camper.” John Lennon had gelijk. Hoeveel plannen hebben we ondertussen al gewijzigd om nu tot in Raglan te zijn gekomen. Het enige plan dat niet gewijzigd werd was het ophalen van onze camper. Aangekomen om 10 uur bleek hij niet klaar te staan. Kom om half 1 maar terug. Na het checken van de mail en een lunch bleek hij dus in de stad te staan. Nog geen 3 min van ons backpackers hotel af. ARGH. Daar sta je dan om 7 uur voor op. Haha.
Na een avontuur in de parkeergarage van de supermarkt, “ach die winkelwagen kan echt wel de garage uit, en toen sloeg het wiel vast” werd het tijd om te gaan rijden. Oohja, links, links. Niet vergeten. Gelukkig hadden we een automaat, anders weet ik niet hoe vaak ik mijn deurklink rechts van me had opengegooid door het automatisch rechts schakelen. Uiteindelijk viel het best wel mee, en na een korte rit door de stad kwamen we al snel op de snelweg 1 uit. Deze bleek ons later voor een groot deel van onze tour door het noordelijke gedeelte van het Noorder eiland van pas te komen.
Onze eerste nacht zijn we koukleumend doorgekomen. Het is toch wel erg koud. Snachts was het zo’n 13 graden in de bus. Na een paar nachten oefenen met verschillende lig-posities, hellingen van de parkeerplaats en van te voren niet meer drinken zodat je er niet meer uit hoeft voor de wc, lijkt het erop dat we nu eindelijk echt van onze nachtrust kunnen gaan genieten. Je leer iedere dag weer bij haha.
Onderweg naar het meest noordelijke puntje van het eiland, (Cape Reigna) zijn we in de buurt van Warksworth wezen kijken bij “sheepworld.” Het gaat er best ruw aan toe. Andy pakt het schaap beet, klemt het hoofd tussen zijn benen, trekt de hele huid strak om geen rimpels te maken die hij kapot kan scheren en zo raakt dit arme beestje midden in de winter zijn warme vacht kwijt. En ik heb het al koud in onze bus, met 3 lagen kleren aan en ook nog een dikke trui. Brr…de uitdrukking “arm schaap” is bij deze een stuk duidelijker. Roosje was helemaal verliefd op de jonge schaapshonden, ze waren ook wel erg lief he!! Hierna zijn we doorgereden naar Pakiri beach, waar we boven op een berg, waar de weg ineens ophield maar besloten hadden dat het mooi geweest was voor vandaag. Slapie doen!
Via de hele mooie Whangarei falls waar mijn wilde plannen om te gaan zwemmen toch als sneeuw voor de zon verdwenen zodra mijn grote teen het water raakte zijn we ondertussen doorgereden naar Cape Reigna. In de maori legende bekend als “Te Rerenga –Wairua” waar de ziel van de doden van de aarde vertrekken. Na ruim honderd kilometer te hebben gereden langs de 90 mile beach, en de enorme zandduinen krijg je hier echt het gevoel aan het einde van de wereld te staan. De vuurtoren is nog steeds in gebruik en kijkt uit over een ruwe zee waar de wateren vna de Tasman zee en de Pacific Ocean samen komen. Dit kan soms hele spectaculaire plaatjes opleveren waar je duidelijk een groene en een blauwe zee kan zien die tegen elkaar opslaan en soms wel golven van meer dan 10 meter kunnen veroorzaken. Echt een onbeschrijfbaar gevoel. Prachtig.
Op de terugweg van de kaap hebben we geslapen aan een weiland. Het regende en waaide behoorlijk heftig. Gelukkig stonden we op een goede plek waar we niet teveel last hadden van modder en ook de bomen niet te dicht om ons heen stonden. Hadden we rekening mee gehouden hoor. Bij nagedacht van te voren. NOT haha. Zo zie je maar, nets als bij het ontdekken hoe je een kamer voor de nacht regelt in Indonesië zijn we hier ook dagelijks bezig met het opbouwen van de “parkeerervaring” voor de nacht. We doen het wel goed, al zeggen we het zelf.
Na een lange dag rijden zijn we weer in de buurt gekomen van Auckland. Na een nachtje op de parkeerplaats van een bowlingclub in “Helensville” zijn we vandaag helemaal naar Hamilton gereden. Het heeft de hele dag geregend en gewaaid, maar dat mocht de pret niet drukken. In Hamilton hebben we een tochtje gemaakt door de “Hamilton Zoo” die toch ook weer erg mooi was. In onze zoektocht naar de dierentuin worden we verschillende keren omgeleid door politie en andere instanties. Blijkt er naderhand een groot drugslab te zijn opgerold. Haha. Waar een lokale krant die je toevallig koopt bij het tanken niet handig voor is. Aangekomen in Raglan kiezen we er vanavond weer voor om in de bewoonde wereld te slapen ipv aan het strand. Het waait toch nog steeds erg hard en ook de regen lijkt vanavond niet te stoppen. Na een lekker eigengemaakte pasta met veel groente liggen we nu bijna in onze nieuw gekochte slaapzakjes en worden we langzaam weer warm. Benieuwd wat de dag van morgen ons weer zal brengen dwalen onze gedachten af naar de watervallen en de hotsprings waar we hopelijk morgen in de buurt gaan komen. Ik ga nog even naar de wc, en dan hoef ik er hopelijk niet meer uit vanavond. Morgen weer een dag.
Lieve mensen, de groetjes van ons hier uit Nieuw Zeeland. Keep checking the website and keep in touch.
Roos en Chris.
Every flyer who ventures across oceans to distant lands is a potential explorer; In his or her breast burns the same fire that urged adventurers of old to set forth in their sailing-ships for foreign lands.Jean Batten 1979 “Alone in the Sky"
Met deze woorden werden we verwelkomt op de mooie en ruime airport van Auckland. Het tweede gedeelte van ons avontuur is begonnen en dat is te voelen!! Het is donker buiten als we de bus instappen die ons in 45 min naar het centrum van Auckland brengt en de temperatuurmeter op het bordje langs de weg geeft inmiddels nog maar 10 graden aan brrrrr…even wennen hoor!!
In de bus denk ik terug aan de afgelopen week. Vanuit het warme Kuta zijn we in 6 uur tijd naar Sydney gevlogen. Grappig want eigenlijk zouden we veel langer over deze vlucht hebben gedaan omdat we nog een tussenstop op Perth zouden hebben. Dankzij een aantal overboekingen kregen wij de kans om met een andere maatschappij supersnel op onze plaats van bestemming te komen, heerlijk!! En als klap op de vuurpijl kwamen we op de airport ook nog een gestreste Braziliaan tegen die geen geld meer had om zijn luchthavenbelasting van 100.000 R (+/- 10 Euro) te betalen. Hij zat dus vast in Kuta!! Natuuurlijk hebben wij hem geholpen en betaalden we zijn belasting. In ruil daarvoor heeft deze, toen wat minder gestreste, Braziliaan ons samen met zijn vriendin in Sydney een lift gegeven naar Boomerang (of Kangoeroe zo noemde Chris het…) een backpakers hotel in het centrum, erg handig!!
Na een heerlijke nacht in Boomerang besloten we de volgende dag eens op verkenning uit te gaan. De stad is ruim en schoon en dat is heerlijk behalve als je de ruime straat moet oversteken en je niet weet van welke kant het verkeer ook al weer komt haha. Maar daar hebben ze wat op gevonden! Naast een voetgangers stoplicht met een schel “zoef” geluidje staat er op de straat levensgroot “look right” geschreven haha voor de dummies onder ons. Al zoevend en rennend, heuvel op en heuvel af, kwamen we bij de haventje waaraan het Sydney aquariumpark lag. En ja ja, na het afscheuren en inleveren van onze kortingscoupon (blijven Nederlanders!) betraden we de magische onderwaterwereld van Australië. Meer dan 11.500 onderwater wezens.
(haaien, roggen, pinguïns, vogelbekdier, krokodillen, zeeleeuwen, enz) en 160 meter aan onderwatertunnels! Erg indrukwekkend!! En dat allemaal zonder nat te worden!!
Onderweg naar huis zijn we ook nog even gaan kijken bij het “IMAX Theater”. Hier staat het ’s werelds grootste filmscherm van wel meer dan 8 verdiepingen hoog! Op dit high tech screen worden films gedraaid in 2D en het levensechte 3D formaat. Helaas draaide alleen nog maar Harry Potter, waarvan de laatste 20 minuten aangepast waren. Morgen maar weer een dag!
’S Avonds hebben we voor het eerst in ruim anderhalve maand onze eigen avondmaaltijd gemaakt! Een heuse boterham met gebakken ei! Eenvoudig maar wel lekker! We kijken er naar uit om weer zelf wat eten te kunnen maken in de bus strakjes!
Je zet je bril op, het de beweging van de golven laten de steentjes aan het strand op en neer rollen. Langs mooi koraal op een steile wand ga je langzaam steeds dieper. Heel veel gekleurde vis om je heen. Je waant je in een aquarium. Sierlijk zie je een hele zwerm kwallen langs je heen drijven. Gelukkig prikken ze niet. De schilpad die langs komt drijven laat zich op zijn gemakje helemaal schoon maken door allerlei kleine gele visjes. Opeens slaat je hart twee keer over. Temidden van al dit moois komt er een bullshark naar je toe gezwommen. Toch wel zeker 3 meter. Hij kijkt je recht aan, komt steeds dichterbij en lijkt toch echt meer 4 dan 3 meter. Hij opent ze kaken…… je steekt je hand uit als laatste afweer…….. gelukkig was het geen duikbril maar een 3D bril die je opzette! Zo levensecht en levensgroot was de film die we de dag erna gezien hadden. “Deep Sea”. Deze 3D presentatie overtrof echt onze stoutste verwachtingen. Heel mooi was dit. Echt voor iedereen een aanrader. Zelfs voor ons, die als frequente duikers wel het een en ander gewend zijn was dit soms adembenemend. We hebben er weer een duikje op zitten. Alleen zijn we weer niet nat geworden!
Onze dagen in Sydney zitten er weer op. Na deze “droge onderwater avonturen” hebben we nog een wandeling gemaakt over de beroemde “Sydney harbour bridge” vanwaar uit je prachtig de skyline van deze wereldstad kon bewonderen. En natuurlijk hebben we ook een foto gemaakt van het Opera gebouw. De dag erna alles ingepakt, met de bus naar het vliegveld, en een kleine 4 uur later konden we de klok alweer 2 uur vooruit zetten in verband met het tijdsverschil. We zitten nu in de “GMT+12.00” tijdzone, wat er op neer komt dat het hier 10 uur later is dan in Nederland en zelfs 16 uur later dan op Curaçao!
Na een dagje in Auckland rond te hebben gewandeld vanuit ons backpackers hotel en kleren te hebben gewassen in een echte wasmachine gaan we morgen eindelijk onze Crea Camper halen! Eindelijk weer eens ons eigen huisje. We kijken er ontzettend naar uit en hopen ook hiermee weer allerlei leuke en spannende avonturen te beleven. Zorg er dus voor dat je regelmatig blijft kijken op de site en laat zeker een berichtje achter in het gastenboek! Vinden we LEUK!
E noho ra (tot ziens in maori)
Roos en Chris